Maandag om vijf uur 's ochtends begonnen mijn eerste weeen. Ik was de hele nacht al om het uur of twee uur naar de wc gegaan. Papa vroeg of het ging toen ik rechtop in bed zat. 'Nee, ik heb weeen' zei ik. Papa was direct klaarwakker en keek mij bezorgd aan. Het voelde duidelijk anders aan dan harde buiken. Om zes uur twintig ging de wekker, we bleven nog even in bed en papa vroeg of hij nu nog naar zijn werk moest gaan of dat ik wilde dat hij bij mij bleef. Ik zei dat het prima was als hij naar zijn werk ging. We dachten beide dat het nog wel eventjes zou duren.
Papa ging met tegenzin naar zijn werk toe en hij beloofde me na de vergadering weer terug naar huis te gaan. Ik vroeg hem of hij me kon afzetten bij mijn moeder. Dan was ik in ieder geval niet alleen mocht er wat gebeuren. Toen ik bij oma kwam keek ze me meelevend aan en zei dat ze direct de hond ging uit laten zodat ze straks gewoon bij mij kon zijn. Ik ben naar mijn oude kamertje gegaan en daar op bed gaan liggen. Maar liggend kon ik mijn weeen slecht opvangen dus ik stond de hele tijd op, ook soms om naar de wc weer te gaan, en ook om mijn heupen te wiegen. Later kon ik ook mijn weeen opvangen door op bed rechtop te zitten en dan rondjes te draaien met mijn bovenlichaam zodat ik mijn onderkant een beetje masseerde.
Om elf uur belde ik papa op om in tranen om te vragen of hij kon komen. Hij zei dat de vergadering nog niet was afgelopen en of ik nog eventjes kon wachten dus. Ik kon niet veel anders dan toestemmen. Oma kwam nog wel een paar keer bij me kijken maar ik stuurde haar weg omdat ik toch niet te genieten was en ik was liever alleen. Ik vroeg nog wel een beschuitje met kaas omdat ik de hele ochtend nog niets gegeten had maar ik kreeg het niet door mijn keel heen. Om twaalf uur hoorde ik het alarm gaan voor de eerste maandag van de maand en ik had net weer een wee. De weeen waren nu binnen iedere tien minuten dus ik belde papa weer op.
De vergadering was wat uitgelopen maar hij zou nu naar huis komen en me weer bellen zodra hij in de auto zat. Toen hij me weer belde en ik ondertussen weeen kreeg nam hij de tijd ook op en hij kwam tot de som dat ik het nu iedere vijf minuten wel ongeveer had. Hij zou nog naar huis gaan om het fototoestel te halen. Toen hij bijna thuis was waren mijn weeen om de drie minuten er. Ik zei dat we maar beter konden ophangen en ik zou wachten totdat hij bij oma was. Ondertussen hield ik de tijd niet meer bij van hoe snel de weeen op elkaar volgede. Ze kwamen toch wel met regelmaat.
Toen papa er eindelijk was zei ik hem dat ik een ruggenprik wou. Ik was behoorlijk bozig en kneep in papa's hand om de weeen op te vangen. Het puffen was ik een beetje vergeten dus ik hijgde meer. De verpleegster en papa zeiden dat ik echt moest gaan puffen omdat ik anders zou gaan hyperventileren en dat ik zo erg zweette had daar ook mee te maken. Dus ik ging eindelijk puffen, alhoewel het me moeite koste maar het lukte me wel.
"Ik heb persweeen volgens mij," riep ik om 14:50. "Dat kan," zei ze "maar dat zou wel snel zijn hoor." Bij de volgende wee wouden ze gaan kijken maar ik wou niet gaan liggen, ik zat nog steeds liever rechtop. Dus voor de tweede wee moest ik gaan liggen en toen zeiden ze dat ik het gelijk had en dat ik mocht gaan persen bij de eerst volgende wee. Met mijn handen onder mijn knieen en papa die mijn hoofd ondersteunde was je er dan binnen 14 minuten persen. Er was nog wel een knipje voor nodig en iedereen moedigde me aan en zei dat ik het goed deed. Papa zag je eerste plukjes haar al zei hij bij de derde of vierde wee ofzo.
Ik kreeg een blauw glibberig kindje op mijn borsten en snel een prik in mijn linkerbeen om de placenta eruit te laten drijven. Ik wist eventjes niet wat ik moest denken van jou, je huilde niet direct maar bewoog wel. Naar beneden kijkend snapte ik opeens waarom mijn moeder had gedacht dat ik een jongetje was: je naveltje leek inderdaad net een klein penisje maar ik zag de navelstreng eraan vast en besefte dat je toch echt een meisje was. De placenta ging er vlot uit en was niets vergeleken met jouw omvang. Ze vroegen of papa de navelstreng wou doorknippen. Ik besefte nog dat ik dat eigenlijk wou doen en zei snel tegen papa dat hij dat wel mocht doen, ik vond het zo zielig om dat ook nog eens van hem af te nemen.
Daarna pakte ze jouw weg en begonnen ze mij te hechten, ze hadden me al een verdoving gegeven maar ik vroeg om nog een tweede. Daarna gingen ze jou wegen, aankleden en ik vroeg of ze je ook wouden meten. Ze zeiden dat ze dat eigenlijk niet meer deden maar of het voor het geboortekaartje was? Ja, zei ik dan maar want ik wou het graag zelf gewoon weten. Daarna werd ik gewassen en kon ik naar de wc waar ik erg duizelig werd. We hebben vrij snel de beide oma's gebeld en mijn moeder kwam direct naar het ziekenhuis toe met een ballon 'It's a girl!' in haar handen. Ze hield het nog net droog.
