Gisteren voelde ik je voor het eerst om 17:40! Net alsof er luchtbellen in mijn darmen zitten, alleen dan wat lager. Volgens mij voel ik je nu soms ook schoppen, of je moet aan het koppeltjeduiken zijn. Je ben 20cm groot nu dus je kan best wel trappen tegen mijn buikwand aan, toch? Ik denk dat papa jou ook zou kunnen voelen als hij wat stevig drukt op mijn buik. Want toennet voelde ik je ook tegen mijn hand aan. Maar dan moet je wel eens gaan schoppen als ik naast papa in bed lig. Gisteravond was je namelijk helemaal stil weer.

Eergisteren, toen we naar de ouders van je papa reden, dacht ik je ook al te voelen. Maar toen ik mijn handen op mijn buik legde voelde ik mijn hart alleen maar heel hart kloppen in mijn onderbuik, dus ik wimpelde het af als zijnde mijn hartslag. Nu denk ik wel dat jij het al was. Je lijkt vandaag wel een stuk drukker dan gisteren te zijn. Misschien vond je het gisteren ook te koud, de verwarming was namelijk stuk. Het is vandaag gelukkig weer gemaakt. Het worden nu ook de koudste dagen van het jaar, denken we, het was gisteravond min acht. Ik verlang naar de zomer.

Toennet zat ik ook eventjes met mijn jas en handschoenen aan buiten, lekker in het zonnetje en beschut tegen de wind! Zula, onze kater, zat ook lekker buiten en lag op mijn schoot te zonnebaden. Zo heb ik een klein uurtje buiten gezeten en ik vond het nog geeneens zo heel erg koud, terwijl ik stil zat. Ik ga nog even van het zonnetje nu genieten, maar dan wel achter het raam. Ik hoop dat je straks nog even schopt of duikt voor papa, zodat hij jou ook kan voelen!

Donderdag ben ik met mijn moeder de stad in geweest en liepen we bij toeval tegen een mooie rode positiejurk aan. Toen ik zag dat er ook een maatje xs/s was twijfelde ik niet langer en heb het meteen gekocht. Ik geloof en hoop dat ik er veel aan zal hebben tijdens de zomermaanden dat ik zwanger ben van jou. Maar dan moet je nog wel wat groeien in mijn buik. Niemand ziet haast nog dat er uberhaupt een buikje is daar, alleen als ik naakt sta zie je een kleine bobbel.

Papa vond het jurkje erg sexy en vroeg zich eerst nog af of hij dat wel leuk moest vinden. Maar uiteindelijk zei hij dat het ook een erg trots jurkje was, zo fel rood en sexy. Trots zwanger, noemde hij het, en hij keek er helemaal blij mee. Hij is zelf zo trots op jou en mij, dat hij het alleen maar hartstikke leuk vind als ik er ook steeds meer blijk van geef ermee bezig te zijn.

A.s. vrijdag heb ik weer een afspraak bij de verloskundige en ik zal erg blij zijn als we je hartje weer mogen horen. Ik vind het zo onwerkelijk ergens nog steeds en mijn buik groeit ook niet zo erg dus ik vraag me soms sterk af of alles wel goed met je is. Als ik zoiets zeg tegen je papa dan word hij een beetje boos, hij wil alleen maar graag geloven dat alles goed is en ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat er nu helemaal mis kan zijn gegaan. Allemaal valse onrust dus in mij. Want de twaalf cruciale weken zijn we ook allang voorbij, dus alles moet toch gewoon goed zijn?

Maar het knaagt toch aan me. Wat als we ons allemaal nou vergist hebben, de gyneacologe, ik, je vader, onze verloskundige... jij? Ik denk soms wel dat we straks gewoon helemaal geen harttonen horen, dat we straks op de echo gewoon een baarmoeder zien die nog nooit een zwangerschap heeft gehad. Maar mijn buik voelt erg gespannen aan, en mijn misselijkheid is ook nog steeds niet geheel over. Die twee aanwijzingen zouden voldoende voor mij moeten zijn om me van jouw bestaan te overtuigen.

Papa komt net heel lief met een kopje thee en een glacékoek naar boven gelopen. Hij is beneden met de deur bezig, gaat het straks schilderen. Volgens mij verdien ik het niet echt om zo verwend door hem te worden, ik heb niet echt veel gedaan en ben wat laks geweest in het huishouden, vooral deze week. Hij is al de hele dag druk bezig met voornamelijk de deur maar ook het ontbijt, de kattenbak schoonmaken... en ik niet.

Gisteren vroeg ik hem dringend om te voelen of hij mijn baarmoeder kon voelen. Hij is tenslotte doktor, toch? Ik lag in bad en hij zei dat ik juist op bed of een andere hardere ondergrond moest liggen. Maar ik drong aan, ik ben zo onzeker over jouw bestaan. Hij drukte op mijn buik, het deed pijn maar uiteindelijk kon hij het wel voelen. Iets verder dan dat de verloskundige, drie weken geleden, het heeft kunnen voelen. Dus dat kan wel kloppen. Ik was zo blij!

Papa roept al twee dagen lang dat hij zo trots op mij is. Trots omdat ik mooi ben en jou in mij draag. Hij is en blijft zo lief voor me. Zelfs als ik in een aller rottigste bui ben blijft hij rustig, zorgzaam en lief. Hij lijkt veel meer bezig te zijn met de zwangerschap dan ik. Maar ik geloof dat we er gewoon beide op een andere manier mee bezig zijn. Hij praat tegen jou, tegen mijn buik en speelde een paar dagen geleden gitaar boven op mijn buik! Ik geloof dat je oortjes nog niet eens goed ontwikkeld waren.

Mijn moeder verheugt zich erg op een meisje. Toen ik geboren werd waren haar eerste woorden: "Ach gut, het is een jongetje." Ze had zo gehoopt en gedacht dat ik een meisje was! Het maakt ons niet zoveel uit, en mijn moeder zal uiteindelijk ook heus wel bij draaien als jij een jongetje bent maar ergens vermoed ook ik dat je een meisje bent. We zullen het hoogstwaarschijnlijk over een paar weken weten. Ik ben zo benieuwd en verheug me er zo op om jou te zien zwemmen in mijn buikje! Voor papa zal het ook de eerste keer zijn dat hij jou echt ziet bewegen.

Heb net eventjes alle cadeautjes in onze slaapkamer gedaan. Jouw kamertje is nog zo'n rommeltje en ik wil graag soms eventjes kijken naar de spulletjes die je al hebt. Van oma en opa Greve heb je al vier rompertjes gekregen en een swingende Pinokkio. Van Maria heb je een rammelaartje gekregen en van I. heb je een naar lavendel ruikend kikkertje gekregen met allemaal babyzalfjes erbij. In Berlijn heb ik met mijn moeder een hele mooi lappen lammetje gekocht van Steiff, Knopf im Ohr. Super zacht! Ik mocht er helaas niet zelf mee slapen van papa.

Berlijn was leuk, lekker en gezellig. We hebben ontzettend veel gelopen terwijl het erg koud was. Grappig genoeg hadden we alledrie een lange beige jas aan. We hebben ook erg lekker gegeten en ik moet bekennen dat ik zo nu en dan een klein beetje gezondigd heb met wat alcohol. Het was telkens maar een heel klein beetje, dat wel. Het hotel was overigens ook erg mooi en luxe. Ik heb twee keer gezwommen in het lauw warme zwembad! Het was zo lekker, ik hoop dat mijn moeder binnenkort weer eens naar de sauna gaat zodat ik weer eventjes mee kan.

Gisteren was het valentijnsdag. Bij het ontbijt heb ik van papa een negen maanden dagboekje gekregen met een ontzettend lieve kaart erbij. Omdat mijn cadeautje voor papa nog niet is aangekomen - besteld bij ECI- heb ik hem uit eten genomen bij Madame Cheung. We hebben heerlijk gegeten maar waren beide eigenlijk erg moe en al gauw vol. Na het toetje zijn we dan ook direct naar huis gegaan en lekker op de bank gezeten met een kop thee totdat papa weg moest om te tenissen.

De dag daarvoor hadden we ook nog een soort familie avondje. We keken met mijn familie naar oude videobandjes die we op DVD hebben gezet. O.a. het huwelijk van mijn ouders, toen ik nog twee of drie jaar oud was. Mijn moeder had heerlijk gekocht: beenham, saté, mexicaanse salade, gamba's. Maar ik merkte dat het me toch nog allemaal eigenlijk te veel is. Ik ben zo nu en dan nog steeds dus erg misselijk en die misselijkheid is nog steeds het ergst in de ochtend en 's avonds. Het is wel veel minder dan daarvoor en ik hoef ook niet meer over te geven maar gisterochtend had ik het toch even te kwaad. Ik hield alles binnen maar het was met moeite.

Vandaag vertrekken we met mijn moeder en zus naar Berlijn voor een paar dagen. Zaterdag komen we weer terug bij papa. Ik ben benieuwd hoe het zal gaan. Mijn zus heeft het soms nog erg moeilijk met jouw komst, ze zal heus wel bij trekken, maar het ligt nu nog gevoelig bij haar. We gaan waarschijnlijk veel lopen en ik vraag me af of ik niet te snel moe zal worden. En als die misselijkheid aanhoud is dat ook geen pretje want dat betekend dat ik beter om een uurtje of twaalf pas kan gaan ontbijten en vroeg avondeten. Maar dat zal er wel niet inzetten. Hmmm moest nu net toch overgeven. Het houd lang aan bij mij.

Van Maria heb ik vorige week maandag overigens een rammelaartje voor jou cadeau gekregen. Het is een blauwe hond, ze vond roze toch iets te meisjesachtig voor als je een jongetje word, en ze vond dat een meisje best met blauw kon rammelen. Ze vond het erg leuk en spannend dat jij nu op komst bent en ze is erg enthousiast. Dinsdag was ik met mijn moeder gaan wandelen in de duinen bij Bergen aan Zee. Het was ontzettend lekker weer, het zonnetje scheen lekker en er stond niet al te veel wind. Vrijdag was het ook weer erg mooi weer en ik zat zelfs zonder jas buiten lekker in het zonnetje te warmen. Gisteren sneeuwde het echter zelfs toen we bij Madame Cheung zaten! Het is echt vreemd weer. In Berlijn mogen we trouwens ook sneeuw verwachten en erg bewolkt weer de hele week door. We zullen het mee maken!

Gisteren zijn papa en ik voor het eerst naar de verloskundige praktijk De Drieboomlaan gegaan. Ze hebben me gewogen, mijn bloeddruk gemeten, urine getest en jou gevoeld. Drie vingerbreed boven mijn schaambeen kom je nu uit, of de baarmoeder in ieder geval. We hebben ook je hartje mogen horen kloppen! We konden het door de hele kamer horen. Dan dringt wel in eens weer het besef van leven tot me door! Ik vind het nog iedere dag zo onwerkelijk dat jij daar groeit in mijn buik. Je vader praat al tegen je en lijkt het veel meer te beseffen dan ik.

Buiten mijn misselijkheid om merk ik ook gewoon nog weinig van jou. Ik heb wel rode vlekken op mijn gezicht gekregen en mijn haar voelt iets anders qua structuur. Maar zelfs van een buikje zie je nog erg weinig en mijn borsten zijn ook gestopt met veranderen, als ze al veel veranderd zijn. Eergisteren had ik wel weer een hevige misselijkheidsaanval. Ik spuugde werkelijk alles uit; zelfs de gemberthee die ik, sinds ik weet dat ik zwanger ben van jou, elke dag heb gedronken, kon ik niet binnen houden. Doordat ik niets wist binnen te houden voelde ik me erg slap en papa werd bezorgd dat ik te weinig binnen hield en heeft gisteren ook een receptje voor me uitgeschreven tegen eventuele nieuwe misselijkheid.

Maar gisteren ging alles al weer veel beter en ik at tussen de middag twee kaddetjes, eentje met paté de ander lekker met pummeltjes. Papa wokte voor ons wat groente met kebab vlees voor het avond eten. We hadden haast want mijn moeder had onverwacht twee kaartjes over voor een cabaret-toneelstukje die om kwart over acht begon. Mijn moeder ging daar samen met Piet en Ton en Trudi B. heen. Na afloop gingen we met zijn zessen nog wat nadrinken in het restaurant dat uitkijkt over het water. Ik kreeg weer wat honger en we bestelde tortilla chips, tapas en broodjes met knoflooksaus. Ik heb alles binnengehouden en het was erg gezellig om weer eens zo'n avondje uit te zijn!

Overigens, van de week, toen ik denk ik ook al een beetje misselijk was lag ik 's avonds in bed en probeerde ik heel sterk aan jou te denken. Toen leek het eventjes of ik je voelde. Niet voelen in de zin dat ik je voelde beweegde, maar meer van dat je daar was, dat je wist dat ik aan je dacht en dat je liet weten dat het goed met je ging. Het voelde zo bijzonder. Ik heb dat gevoel nog niet eerder gehad en later ook niet meer. Het was ook maar heel eventjes. Misschien was het ook gewoon mijn misselijkheid.