Vandaag zijn papa en ik weer naar Vught gegaan. Ditmaal voor een 3D echo. Ik moet zeggen dat het wel erg speciaal was om je zo te zien. Je bent zo levendig voor ons dan. Alles was gelukkig in orde met je en je zag er weer prima uit. Je groeit ook goed. En het ziet er naar uit dat je nog steeds een meisje bent, gelukkig. Anders moest ik nog wat geschreven worden hier veranderen.

Het was jammer genoeg niet zulk mooi weer meer als dat we de eerste keer hadden toen we in Vught waren. We hadden toen heerlijk op een terrasje gezeten met het zonnetje erbij. We gingen nu weer op hetzelfde terrasje zitten maar de zon scheen helaas alleen achter de wolken vandaag. Om file's te vermijden zijn we weer vroeg richting huis gegaan, maar o.a. door vakantiegangers mocht ons voornemen niet baten. We hebben een paar file's gehad.

We zijn nog even gestopt bij de Makro en daar hebben we een baby-zwembandje gekocht waar papa en ik ook aan kunnen hangen. Het is van Nijntje en het zag er wel koddig uit. Doch, het was meer papa's idee dan mijn idee. Voor de rest hebben we nog heel veel nuttige troep gekocht waaronder een nieuw frontje voor je vaders mobiel, waar hij echt schattig-super-blij mee is.

Ik heb nu zo'n zin om je in die zwembad te doen en lekker met je te dobberen in het water! Maar jij dobbert voorlopig nog lekker rond in vruchtwater. We kunnen je nu trouwens ook zien via mijn buik zonder echo-apparaat: als je beweegt zie je mijn buik ook bewegen. Het is wel een grappig gezicht moet ik zeggen. En papa vind het natuurlijk ook fantastisch om je zo te zien. Hij is nog steeds zo blij om je te voelen 's avonds! Hij doet echt heel lief en is helemaal verliefd op ons (beide, ja)!

Het is alweer een paar dagen geleden dat ik wat heb geschreven. Geen zin, geen stof om te vertellen en telkens werd ik 'onderbroken' door personen, door dingen die ik moest doen, door tijd of vermoeidheid. Het is allemaal een slecht excuus naar jou en mezelf toe. En het irriteerde me meer en meer als ik begon aan een stukje dat ik eigen al een paar dagen geleden had willen schrijven. Dus hield ik op en legde het weer naast me neer, 'komt een volgende keer wel' dacht ik. Niet dus. Of wel, nu dan.

De laatste paar dagen zijn een emotionele marteling voor me geweest. Ik ben het niet gewend om voor alles en om alles te moeten huilen of er andersinds zwaar emotioneel door geraakt te worden. Dat doe ik nu dus wel, meer dan ooit. Papa heeft het zwaar te voorduren met mij en ik heb ergens het grootste respect voor hem voor zijn geduld met mij. Vanochtend zei hij: 'Ochtendhumeur en hormonale stemmingswisselingen zijn emoties in het kwadraat, hé?' En hij knuffelde omdat ik hem telkens had afgewezen om mij aan te raken.

De laatste paar weken heb ik met zeer gemengde gevoelens mijn buik zien groeien. Natuurlijk draag ik mijn buik met trots omdat jij daarin zit en mooi groeit tot ons meisje dat straks als een zelf functionerend mensje ter wereld mag komen. Je schopt ook regelmatig wat mij kleine binnenpretjes geeft, je vader vind het nog steeds fantastisch om je te voelen 's avonds en hij kan nog steeds zo verrukt kijken als jij schopt als de eerste keer dat hij jou kon voelen bewegen. Maar mijn buik voelt nu ook gespannen, zwaar en zo groot! Ik heb al regelmatig tegen je vader gezegd dat hij het de volgende keer mag dragen.

Mijn zus heeft mij waarschijnlijk aangestoken met een keelontsteking. Ik kuch veel maar eigenlijk heb ik niet meer zoveel last van mijn keel, het is meer dat ik gewoon een verhoging heb en me dus niet lekker voel. Jij beweegt nog veel in mijn buikje, wat me aan de ene kant geruststeld maar tegelijkertijd is het ook wel een beetje vervelend nu. Door mijn zwangerschap denk ik dat de infectie iets anders is uitgepakt dan normaal. Ik ben weer eens 'ouderwets' misselijk zoals in het begin van mijn zwangerschap en ik houd dan ook vrij weinig binnen.

Ik zit nu weer in mijn ouderlijk huis. Ik dacht niet dat het bevorderlijk voor mij zou zijn om bij de katten in huis te blijven. Allergie maakt mensen ook meer moe en 's nachts had ik weer lichte astmatische ademhaling. Het gaat nu wel ietsjes beter dan vanochtend.

Sinds een paar dagen heeft je vader nu ook gemerkt dat jij reageerd op zijn hand. Als je niet beweegt begint hij tegen je te praten en te tappen met zijn vingers op mijn buik. Je schopt dan inderdaad terug tot zijn grote vreugde. En ik moet zeggen dat ik het zelf ook wel erg leuk vind om te merken dat je zulk soort handbewegingen nu door begint te krijgen door mijn buikwand heen. Buurman J. had me alweer een tijdje niet gezien en vond ook dat ik al een behoorlijke buik had. Het is zo hard als een voetbal en het belemmerd mij soms als ik mijn schoenen aan wil doen. Maar voor de rest kan ik eigenlijk nog alles wel doen. Alleen zware dingen mag ik niet meer tillen van mijn omgeving.

Gisteren zijn papa en ik dan naar Kidsfactory gegaan om nu eindelijk eens een babykamertje voor jou te bestellen. Woensdag was ik er al naartoe gegaan met mijn moeder en toen waren we eigenlijk al helemaal weg van een kamertje met beertjes erop. Papa vond het ook erg leuk toen hij de foto's zag. Ik had eerst zo nog mijn twijfels maar uiteindelijk bedacht ik me dat het ook zonde zou zijn om het niet te nemen. En het is ook weer eens iets anders dan 'normale' meubeltjes.

Maar eenmaal daar weer vond ik de meubeltjes toch wat onpraktisch en het was wel erg klein allemaal. We hebben besloten dat we beter andere meubels konden nemen en dan dezelfde decoraties erop laten schilderen. Uiteindelijk vond papa die decoraties erop toch ook zonde van het geld en de meubels, dus nu word alleen nog je bedje gedecoreerd met het beertje. Het heeft ons toch nog wel ruim een uur gekost om tot die beslissing te komen. De andere meubeltjes worden overigens wel in dezelfde basiskleuren geschilderd.

De levertijd zal ongeveer twaalf weken zijn, dat is dus begin juli. Ik ben zeer benieuwd hoe het er uiteindelijk uit komt te zien! Gisteren was overigens geen goede dag voor mijn humeur. Het zullen zeker wel mijn hormonen zijn geweest maar het werd me gewoon ook allemaal een beetje te veel. Die beslissing voor een babykamertje leek (door mijn hormonen?) opeens zoveel zwaarder te wegen. De vrouw waar we de bestelling bij deden zei ook dat je het liefst drie maanden van te voren je babykamertje klaar wou hebben omdat je daarna, volgens haar, tot weinig meer toe in staat was als zwangere vrouw. Dat is dus over twee weken.

Iedere zwangerschap verloopt trouwens anders, ik hoop dat één maand van te voren voor mij ruim genoeg is en dat ik dan ook nog mobiel genoeg ben. Bij mijn verloskundige zag ik een vrouw die nog vrolijk aan het fietsen was terwijl ze hoogzwanger was. Ik geloof dat ze overigens een beetje ervan schrok dat we al zo ver waren. Je ziet wel aan me dat ik zwanger ben maar het is een vrij klein buikje, vooral onder kleren valt het moeilijk te zien hoe bol mijn buik eigenlijk is. Mensen die niet weten of vermoeden dat ik zwanger ben zullen er hoogstwaarschijnlijk vanuit gaan dat het wat vet is ipv een gegroeide baarmoeder.

Vanochtend trappelde je trouwens erg lief tegen mijn hand aan. Je lag vrij stil in mijn buik maar toen ik mijn hand er een tijdje op had laten liggen begon je een beetje te bewegen met je handjes, voetjes of je ellebogen. Net alsof je me even gedag kwam zeggen. Normaal gesproken beweeg je veel drukker als je beweegt. Je hield na een paar seconden er alweer mee op en ik dacht nog: o jee, zij heeft ook een ochtenhumeurtje net als ik! In ieder geval is je vader daar ook al bang voor omdat je 's middags en 's avonds meestal beweegt en 's ochtends dus vrij zelden tot nooit.

Gisteren ben ik met mijn moeder eventjes wezen kijken voor een babykamer. Ik ben wel een hele leuke babykamer tegengekomen, met beertjes erop geschilderd. Maar ik ben zo bang dat het dan veelste druk word in jouw kamertje, zelf wil ik namelijk ook nogal wat frutseltjes en dingetjes ophangen en dan is het eigenlijk beter om de meubels wat meer naturel te houden. Je vader vond de beertjes wel heel erg leuk. Het is ook allemaal handgeschilderd en dat maakt het wel weer wat leuker. Ik moet er nog eventjes over nadenken. De aankleedkussen die we hebben gekocht past er trouwens dan niet meer bij.

Ergens lijkt het ook nog zo vroeg om nu al alles te kopen en te beslissen voor jou en aan de andere kant lijkt alles veelste te snel te gaan! Ik weet het nu eventjes niet meer. Het maakt me gefrustreerd om nu al alles te moeten beslissen en te doen voor jou. Je word in de zomer geboren maar het blijft geen zomer in Nederland en ook dat maakt mijn beslissing voor bv jouw babykamer niet makkelijker erop. Want wil ik dan ook in de winter een zomerse sfeer houden in jouw kamertje of moet het dan juist wat meer aangekleed worden met warmere kleuren? Ik heb de neiging nog eventjes de boot af te houden maar ik ben bang dat we dan, met levertijden, te laat jouw kamertje binnen krijgen. Bovendien is het wel zo prettig om wat spulletjes straks hier en daar een plekje te geven. Het word nu namelijk al erg vol op de ladenkast in onze eigen kamer met gekregen spulletjes voor jou.

Jij vermaakt je trouwens erg goed in mijn buik, zo te beoordelen aan de bewegingen die je maakt in mij. Als ik iets te lang stil zit schop en beweeg je erop los! Je beweegt nu zoveel dat ik het soms wel eens vergeet om het aan je vader mede te delen als hij in de buurt is. Hij wilt natuurlijk je graag voelen, maar ik ben dan zo gewend aan jouw bewegingen dat ik er gewoon niet helemaal meer bij nadenk altijd. Ik vind het zelf trouwens wel fijner om je te voelen bewegen als ik zelf ook rustig zit en mijn hand op mijn buik kan leggen. Dan voel ik je tegen mijn hand aan bewegen en dan voel je zo echt en levend al! Maar je spartelt ook regelmatig tegen mijn blaas aan en dan lijkt het telkens alsof ik naar de wc moet terwijl er niets uitkomt.

Ik mag je nu met ze, zij en haar aanduiden.

Gisteren was het dan zover. Het was fantastisch om je weer te zien, weliswaar via een scherm, maar je leek zo dichtbij! De echografiste heeft alles gecontroleerd en je lijkt volledig gezond te zijn en goed te groeien. Je grootte doet alleen wel vermoeden dat je drie dagen jonger/ouder bent dan werd gedacht. Ik houd het voorlopig nog even op drie augustus om verwarring te voorkomen (bij mezelf?). Papa vond het ook geweldig om je te zien en was de hele tijd aan het glimlachen.

Je was goed te zien en bewoog heerlijk. Ze probeerde nog even om een 3D echo te krijgen maar daarvoor was je toch echt nog niet mollig genoeg voor. Toch hebben we een leuk beeldje van jou gekregen in 3D. Je zat alleen de hele tijd met één van je handjes of beide voor je gezichtje. Het leek net alsof je in je ogen aan het wrijven was. Op het eind leek het ook even of je het echo apparaat aan het wegduwen was die heel licht tegen mijn buik aan duwde. Je ligt maar zo'n anderhalve centimeter onder mijn buikwand en dat verklaard ook waarom papa jou al zo goed kan voelen bewegen.

Papa en ik hebben de DVD direct aan zijn ouders laten zien en de volgende dag alweer aan mijn moeder. Het blijft zo wonderlijk om je te zien op zo'n scherm. Iedere keer weer vind ik het prachtig om je gezichtje opeens recht aan te kijken en je zo te zien bewegen. Je bent zo levendig al in mijn buik! Ik zou je nu al graag in mijn armen houden, dat had ik hiervoor eerlijk gezegd nog niet echt. Toen vond ik het wel een veilig idee dat je nog eventjes in mijn buik bleef zitten. Je moet ook nog eventjes blijven zitten, maar het lijkt nu opeens zo ver weg. We hebben van mijn moeder al een klein badcapeje gekregen en ik kon me jou er al helemaal in voorstellen.

De avond daarvoor waren we natuurlijk ook nog even naar de verloskunde gegaan. Ook daar was alles goed, zoals verwacht. Mijn baarmoeder ligt nu direct onder de navel. De uitslagen van het ziekenhuis waren er ook en ook die waren positief. Het blijkt dat ik bloedgroep O positief heb, net als je vader, dus jij zult dat ook krijgen. Je harttonen waren ook weer goed te horen. Zoals al eerder gezegd vond ik het nu niet echt nodig, maar het was toch wel weer fijn om alles eventjes gecontroleerd te hebben. A.s. woensdag ga ik waarschijnlijk kijken naar meubeltjes en spulletjes voor je kamertje. Ik heb er zo'n zin in.

Vandaag waren papa en ik, nadat we mijn moeder bezocht hadden, eventjes op de motor gaan rijden. We zijn naar Enkhuizen gegaan waar we eventjes wat gegeten en gedronken hebben en daarna gingen we langs het IJsselmeer weer terug. Het was niet te koud en de zon scheen lekker. Ik bedacht me alleen wel dat dit misschien wel één van onze laatste ritjes zou zijn: Het lange zitten kost me nu toch wat meer moeite dan normaal. Jammer, want ik vind het wel heerlijk. En als jij er straks bent ben ik bang dat het ook er een stuk minder van komt, we kunnen je immers niet meenemen tussen ons in.