Morgen zien we je dan weer. Voor papa zal het de eerste keer zijn dat hij jou ziet, ik ben zeer benieuwd naar zijn gezicht! Hij straalt al als hij jou voelt, laat staan zien. Hij voelt jou nu ook al elke dag, meestal 's avonds als we in bed liggen. Het is soms wel vervelend want je beweegt erg fanatiek als ik op mijn zij lig. Maar als je vader je goed wilt voelen kan ik het beste op mijn rug liggen en daar lijk je wel een stuk rustiger van te worden.

We hebben alweer een paar rompertjes gekregen, slabbetjes en ik heb een boekje gekregen over het moeder worden. Papa en ik waren vorige zaterdag ook in Amsterdam en daar liepen we onverwachts tegen wat babyspulletjes aan. We hebben een aankleedkussen gekocht die in retrostijl is bekleed en een oude bromtol. Mijn moeder vroeg of ik het wel goed ging schoonmaken. Het is allemaal veilig en nieuw spul, er stond zelfs een labeltje van prenatal op 1 van de artikelen. Ik ben zelf nog steeds zo blij met die aankleedkussen. Het is blauw met gele ananassen erop, heel zomers dus ook.

Vanavond gaan we ook weer naar de verloskundige toe. Eigenlijk hoeft het voor mij nu eventjes niet. Ik denk toch wel dat alles goed zit met jou. Ik voel je nu elke dag wel eventjes en mijn buik groeit nu eindelijk ook heel goed. Er zijn ook geen verdere complicaties en ik heb eigenlijk nergens last van, of niets wat mij zorgen baart in ieder geval. Natuurlijk heb ik nog wel wat gebruikelijke kwaaltjes zoals last van maagzuur en mijn darmen maar dat is alleen maar wat vervelend voor mij. Ik moest laatst nog een keer overgeven, weer van chinees eten, dus daar doe ik het nu maar rustig aan mee. Voor de rest kan ik eigenlijk alles eten alleen zou ik meer moeten drinken voor mijn darmen.

Je ziet, ik ben nu een stuk zekerder dan een paar weken geleden, toen ik je nog niet voelde bewegen. Ik vind het nu dan ook heerlijk om zwanger van jou te zijn. Mijn bollende buikje draag ik met trots en het begint nu zelfs een beetje lente weer te worden in Nederland dus ik geniet lekker buiten.

Alweer terug uit Parijs. Papa klaagt semi-schertsend dat ik hem telkens in de steek laat, doelend op mijn eerdere riesje naar Berlijn en nu weer naar Parijs. Hij is zelf al een keer naar Parijs gegaan en ik dacht dat ik deze kans moest nemen om te gaan. Straks zal ik zulke beslissingen toch niet zo makkelijk kunnen nemen met jou erbij. Ik kan er dan beter nu maar van profiteren.

Parijs was mooier dan ik me had voorgesteld. Ik dacht altijd dat het een over geromantiseerde stad was die waarschijnlijk toch niet het bezoeken waard zou zijn. Het tegendeel is bewezen. Alhoewel ik alleen maar Quartier Latin en Montmarte heb gezien, is het mij allerzins bevallen. Doch, een ding waarin ik mij niet heb vergist: de Eifeltoren. Het is een oud roestig ding en ik kan er niets moois aan ontdekken. Toch heb ik wel mooie foto's ervan weten te maken met onze twee nichtjes uit Amerika.

Jij hebt je overigens aardig kalm gehouden op de heen en terug reis en in Parijs zelf. Alleen tijdens het avondeten trapte je regelmatig rond. Het is schattig om je juist dan zo dichtbij me te hebben. Ik heb het avondeten altijd al als een gezellige bezigheid gezien maar nu jij zo aan het rondspetteren bent is het nog leuker! Hoewel ik mezelf er wel op betrap om soms te vermoeden dat het mijn darmen zijn. Maar mijn darmen trappen niet zo fanatiek als jij dat doet dus die gedachtte is gauw weg.

Toen we weer thuis kwamen hebben we chinees gehaald. 's Avonds vond mijn maag het blijkbaar niet zo een goed idee als dat ik het zelf wel had gevonden en ik hing weer boven het toilet. Het is zo raar. Ik weet niet wat mij precies misselijk maakt maar ik lijk wel alleen thuis over te geven. In Berlijn was er ook niets aan de hand en toen ik weer thuis was kwam de misselijkheid weer een beetje opzetten. Toen heb ik wel gedacht dat het lag aan het ritme: vroeg eten en regelmatig tussendoor ook wat gegeten en gedronken. In Parijs heb ik echter 's morgens ook wel last van misselijkheid gehad en 's avonds wat last van maagzuur.

Op de terugweg zei ik lachend: 'Ik lijk wel zwanger soms!' Mijn buik kan soms erg zwaar aanvoelen met jou erin. En de hele tijd zitten en dan weer opstaan valt me soms wat zwaar. Met het vele lopen op Montmarte heb ik geen last gehad, gelukkig. Het was overigens die dag prachtig weer! Het bevestigd wel dat ik meer zou moeten lopen ofwel wandelen.

Schoonheid is zichtbaar geworden liefde.
                                                                   -Plato

Eergisteravond heb ik mezelf gewiegd, in de hoop dat het jou wat rustiger zou maken. Het hielp. Volgens mij vond je het wel fijn om zo heen en weer bewogen te worden. Gisteravond was dat gelukkig niet weer nodig, je trappelde alleen even flink toen je vader zijn hand op mijn buik neerlegde. Het voelt zo fijn om te merken dat je reageerd op iemands hand. Eigenlijk alleen nu nog papa's hand. Maar het lijkt er soms ook op dat ik al van te voren kan voorspellen wanneer je gaat bewegen. Dan leg ik mijn hand of papa's hand op mijn buik en al snel voel ik je dan bewegen. Soms voel ik je ook alleen maar als ik mijn hand tegen mijn buik aanhoud. Dan voel ik je niet in mijn buik bewegen, vreemdgenoeg.

Het is leuker opstaan met jou in mijn buik. Als ik nog een beetje half lig na te slapen leg ik meestal mijn hand op mijn buik en negen van de tien keer voel ik jou dan ook bewegen. Vanochtend vond ik het helemaal geweldig! Het leek erop alsof je je eerst van wou vergewissen dat daar een hand was die contact met jou zocht. Dus ik voelde eerst een heel voorzichtige duw, gevolgd door een wat hardere, fermere, duw en toen nog een laatste duwtje als een soort van afscheid. 's Middags let ik een stuk minder op jouw bewegingen, als je al beweegt.

Mijn misselijkheid is helaas nog niet helemaal over. Hoewel ik nu het idee heb dat het meer maagzuur is. Maar ik denk dat het prima gaat als ik geen thee meer neem 's ochtends vroeg. De laatste paar dagen doet het ook een beetje pijn, aan het begin van de dag, in mijn onderbuik bij het staan en lopen. Gelukkig houdt het niet de hele dag aan en tegen de avond is het zeker al verdwenen.

Vandaag zijn drie familie leden uit Amerika gekomen. Oom Ernst, Ellen en Nia. Ze blijven hier twee weken. Overmorgen gaan ze voor 'een dagje' naar Keulen toe. En maandag vertrekken we naar Parijs voor drie nachtjes. Voor Amerikanen lijken alle Europese steden dicht bij elkaar te liggen. Ik wou dat jij jouw Indische familie wat beter had mogen leren kennen. Maar het sterft uit en de vierde generatie Indo's wonen zo verspreid over het land dat we daar niet echt close tights mee hebben. Wellicht brengt jouw oma, op haar manier, je wat bij van de Indische cultuur. Al is het alleen maar met het eten.

Het lijkt wel alsof er een vast ritme in zit: je trappelt twee dagen heel erg druk en dan weer twee dagen amper nog. Gisteravond ben je weer een beetje begonnen en vandaag voel ik je weer vollop. Ik werd vandaag ook wakker met pijn in mijn onderbuik en in mijn rug. Misschien probeer je wel ruimte om je heen te schoppen, ik hoop voor mij dat dat je niet lukt! Ik ben wel blij om je weer te voelen hoor, want na twee dagen rust in mijn buik vind ik het toch wel weer erg stil. Het is veel fijner om te merken dat je daar bent en daarvoor wil ik die pijntjes best wel verdragen.

We zitten alweer bijna op de helft. Het gaat allemaal zo snel. Ik probeer nu elke week een foto te maken van mijn buik, eens kijken of ik dat volhoud. Gisteren boog ik voorover en papa zei dat het eigenlijk wel meeviel, die buik. Het grappige is dat je nog steeds mijn taille kan zien, maar ik krijg wel al een streepje op mijn buik. Die had mijn mama ook bij alle twee haar zwangerschappen. Mijn borsten jeuken soms maar ze zijn niet meer gevoelig hoewel ze wel gespannen aanvoelen. En ik pas al mijn broeken nog, hoewel mijn spijkerbroek nu wel wat aan de krappe kant begint te komen.

Het is grappig om te merken dat ik nu toch wel anders tegen sommige dingen aankijk. Vooral natuurlijk over het concept moeder zijn. Een paar maanden geleden moest ik daar echt nog niet aan denken. Nu verheug ik me op jouw komst en om straks thuis te zitten met jou in mijn armen en papa naast ons.

We hebben nu eindelijk de formulieren ingevuld om kraamzorg te krijgen. We hebben gekozen voor de combinatie van 8 en 5 uren per dag. Dit omdat we o.a. erop hopen dat papa gewoon bij ons thuis kan zijn de eerste paar weken. En hij doet toch al de meeste boodschappen en het huishouden kan hij gerust ook wel aan, hoewel het wel fijn is dat hij daarin dan eventjes hulp bij heeft. Ik vraag me echter af of hij dat zelf ook fijn vind.

Ik lees van anderen dat ze al begonnen zijn met de babykamer of dat ze het al af hebben. Dan vraag ik me soms af of wij niet veelste laat beginnen. We hebben nog niets! En we willen pas wat doen als we zeker zijn van wat jouw geslacht is. Dan kan ik daar ook een beetje op afstemmen. We hebben uberhaupt nog niet zoveel spulletjes voor jou. Eerst wou ik dat nog niet kopen vanwege mijn onzekerheid over jouw bestaan. Nu wil ik het pas kopen na 1 april. Ik moet binnenkort trouwens wél positiebroeken kopen, alhoewel ik bang ben dat die nou weer net nog te groot zijn voor mij. Ik pas die buikband ook nog niet.

Een jaar of twee geleden zei een waarzegster tegen me dat ik erg(!) gelukkig zou worden met mijn 'ware' en dat ik degene zou ontmoeten door mijn studie, na mijn twintigste. Erg gedetailleerd, vind ik het nu, zoals ze dat zo precies kon vertellen. Maar ze heeft me niets gezegd over een eventueel kind dat er voor mijn twintigste komt. Ja, ze heeft het wel gehad over kinderen. Ik ben vergeten over hoeveel en of het jongens of meisjes waren of beide of een enkel. Wel jammer eigenlijk. Maar blijkbaar staat niet alles zo vast en kan ik zelf mijn leven een andere wending geven. Over Amerika had ze overigens ook niets gezegd. Ik hoop wel dat ze het bij het rechte eind had toen ze het had over 'erg gelukkig worden.' Maar dat hoop ik dan wel te worden met jou en jouw papa.

Eergisteravond moest ik trouwens weer overgeven. Precies een week geleden had ik hetzelfde en ik ben er dus inmiddels al uit dat het om de veldsla gaat. Waarom ik veldsla overgeef is me een raadsel, ik had altijd wel gedacht dat je goede voedingstoffen wel binnen zou houden met de zwangerschap of gewoon alles over zou geven. Maar ik heb het nu dus alleen met veldsla en vitaminetabletten. Dus voorlopig ga ik maar geen sla meer eten. Mijn tompouce hield ik gisteravond gelukkig wel binnen. Ik ben benieuwd hoe het vanavond gaat met de zuurkool, want zure dingen hebben me ook nog niet echt weten te bekoren sinds de zwangerschap.

Je trapt nu trouwens weer gretig! 's Maandag en dinsdag leek je me een beetje rustig maar dinsdag avond voelde ik je weer bewegen. Papa en ik waren in de badkamer dus hij kon je ook weer voelen en keek weer zo blij. Soms lacht hij dan ook zomaar weer een paar uur later en als ik hem dan vraag waarom zegt dat hij aan jou denkt. Hij zei ook tegen me dat hij me zo mooi vond nu, dat terwijl hij zwangeren vrouwen helemaal niet mooi vind. Maar hij vind het nu anders omdat ik het ben, en zijn eigen kind in mij zit. Hij zei: "Je bent helemaal klaar voor ons kind." Dat vond ik wel weer erg lief.

Afgelopen vrijdag ben ik met mijn moeder voor de twee keer naar de verloskundepraktijk gegaan. Al mijn onzekerheid was opslag verdwenen nog voordat ik je hartje had gehoord. Het was allemaal opeens weer zo echt, en ik dacht: ja, als ik niet zwanger was zat ik nu ook niet tegenover B. Daar zijn was opzich voor mij al een hele geruststelling. Je hartje klopte weer gretig, mijn moeder vond het net een heimachine. B. zei dat de ruis die je soms er doorheen hoorde jij was die trapte. En 1 keer voelde ik je trappen en hoorde ik het dus ook tegelijkertijd.

Door al jouw getrappel in mijn buik maak ik me ook geen zorgen meer want je maakt me nu wel heel goed iedere keer duidelijk dat je in leven bent! Gelukkig heeft papa je nu eindelijk van het weekend ook gevoeld. Ik stootte hem aan om zijn hand te kunnen pakken maar hij wees naar de tv (we keken de film The Beach) dus gaf ik hem nog een por en riep: 'Je kan de baby voelen!' Toen was zijn aandacht wel vlug gevangen en hij legde snel zijn hand op mijn buik. Opeens was hij 1 en al smile 'Ja!' riep hij, 'ik voel het. Of was jij het?' Aangezien ik mijn buikspieren niet zo heb ontwikkeld dat ik maar 1 spier tegelijkertijd kan bewegen leek het mij vrij onwaarschijnlijk dat ik ooit jouw beweging na kan bootsen met een buikspier. Maar papa was blij.

Gisteren reden we ook nog naar Rotterdam en papa had de radio hard aan staan. Volgens mij reageerde je dus op de muziek want je ging weer behoorlijk te keer. Later in bed voelde papa jou weer en dit keer kon hij duidelijk voelen dat jij aan het ronddraaien was. Ik voel het nu ook een stuk beter, moet ik zeggen, dan een week geleden. Toen leken het echt alleen nog maar luchtbelletjes maar nu voel ik duidelijk dat jij het bent. Mijn mama zei vandaag ook dat ze zich verheugde om de babyspulletjes te kopen zodra we weten wat jij word. Ik hoop echt dat we het 1 april al kunnen zien. Het zal wel een teleurstelling zijn als blijkt dat het toch nog te vroeg is of dat jij niet goed ligt waardoor we je geslachtje niet kunnen zien. Maar natuurlijk is dat wel overkoombaar. Toch, we zijn zo nieuwsgierig en verheugen ons er zo op!

Zo komen we ook iedere dag, iedere week een stukje dichter bij jouw geboorte. Het is echt aftellen. Gisteren zag ik papa ook zo leuk spelen met zijn nichtje en dan gaat mijn hart toch ietsjes sneller kloppen als ik bedenk dat hij jou straks in zijn armen houd. Hij is ontzettend lief en zal misschien wel liever voor je zijn dan ik soms ben. Maar ik houd net zoveel van je hoor!