Door een tip van Maartje (moeder van Joy) zijn we vrijdag, samen met papa, in de stad wezen kijken voor een polsbandje. In plaats van het ouderwetse tuigje, waaraan je tante vroeger werd vast gemaakt, zijn er nu dus polsbandjes met een elastiek die zowel om mama's pols moet als om jouw kleine polsje waar het dan vastgemaakt word met klitteband. Zo loop je niet opeens mijlen voor of achter ons uit en kan je niet meer opeens een andere kant of de straat op lopen.

Natuurlijk meteen die dag nog uitgetest in de stad en je vond het wel prima en natuurlijk erg leuk dat je zelf mocht lopen. Je hield zelfs je touwtje soms even vast alsof je dat veiliger vond. Enige gevaarlijke was dat de meeste mensen over je heen keken en jij natuurlijk niet oplette waar je liep en zo dwars de straat over en weer liep. De volgende dag in de Ikea werkte het bandje ook goed, dit keer aan papa's pols die het maar wat leuk vond om achter je aan te rennen in kinderland. Echter toen je weer in je wagen moest was het een groot drama!

Vandaag gingen we met oma de stad even in en je liep een heel eind met ons mee: Vanaf de parkeergarage 't Jeudje tot aan de Gedempte Turfhaven ter hoogte van Bakker Smit. Daarna ging je zonder protest weer in je wagentje en zat je als een zoutzak, toch uitputtend zo'n eind lopen! Bij de DeliKaas nam mama een broodje met belegen kaas en jij kreeg natuurlijk ook wat stukjes daarvan en was dus tevreden aan het smikkelen in je wagentje.

Maandagochtend: het is alweer laat in de ochtend als we opstaan en uiteindelijk beneden zijn. Ik geef je drinkbekertje alvast aan en daar drink je gretig uit. Als ik klaar ben met de boterhammen smeren en even terug loop hoor ik opeens wat vallen. Blijkbaar had je ook een heel hongerig maagje door het laten opstaan want daar lag de bovenste helft van mijn botterham met vlokken op de grond.

Natuurlijk waren een paar vlokken op de grond gevallen maar die was je heel netjes weer op het broodje aan het doen. Toen ik je boos toesprak pakte je vlug het broodje van de grond en zette heel vlug je tanden erin, nog net was er geen hap uit toen ik het broodje afpakte.

Deze week presteerde je het niet alleen om af en toe door te slapen maar ook om eens uit te slapen. Zo sliep je eigenlijk de hele week door tot kwart voor elf uit. Je werd wel wakker om een uur of acht maar je was dan nog duidelijk moe en sliep, na wat gewoel, in mijn armen zo weer in slaap. Het was dat we woensdag naar de tandarts moesten maar de verdere week heb je dus tot zeker half elf uitgeslapen.

Alleen donderdag was het dan weer jammer, gezien mama ook eventjes de tijd vergat. Om half elf bedacht ik me opeens dat we nu wel heel erg moesten opschieten wouden we nog bij 'zingen op schoot' aanwezig zijn - begint om half elf. Dus dat was even haasten, gelukkig werd je meteen wel goed wakker toen ik je kwam halen. Snel verschonen, droog broodje geven - schaam - en een bekertje drinken mee in de auto en een mandarijntje in mijn jaszak gestopt voor na het zingen.

We kwamen kwart voor elf aan, toch netjes en hebben nog lekker meegezongen en gedaan. Je vond het gelukkig weer erg leuk en deed weer leuk mee. Voor iemand die net wakker was vond ik je bijzonder lief en leuk! (zei mama die meestal een ochtendhumeur heeft) Na het zingen kreeg je dus, zoals gezegd, je mandarijntje en ik dronk wat thee na. Jij speelde nog lekker een beetje met de andere kindjes, viel per ongeluk samen met een jongetje, Leonard, omver maar dat mocht de pret niet drukken.

Je bent gelukkig nog steeds erg aan papa gehecht en hoewel je nog een lichte voorkeur misschien hebt voor mama merken we daar nu amper nog wat van! Het is echt heel fijn om te merken en te zien dat je zo naar papa trekt en papa zelf vind het natuurlijk ook erg fijn en straald zo mogelijk nog meer door je. Je maakt nu ook kus geluidjes als je een kusje wilt geven om echt geeft. En steeds vaker kom je dus ook een kusje of een knuffeltje aan ons geven. Sinds papa nu ook je vriendje is wijs je zelfs mama soms af als ik om een kusje vraag - nadat je papa een kusje hebt gegeven - en je schudt dan wijs je hoofd van 'nee'.

Vorige week donderdag hadden we natuurlijk weer zingen op schoot. Mama was een beetje ziekig en twijfelde eerst nog even of ze wel zou gaan. Ook omdat ze geen andere kindjes wou aansteken natuurlijk. We zijn toch, op de valreep, gegaan. Dan moest mama maar geen andere kindjes aanraken.

We kwamen dus iets te laat aan en ze waren al begonnen. We gingen in de kring zitten en jij lekker op mijn schoot. Het volgende liedje was al snel en we moesten gaan lopen, jij wou alleen overduidelijk rennen en dat schepte meteen de sfeer voor jou. Want wat vind je dat toch leuk, lekker rennen aan mama's handen. De rest van het uurtje kon het niet meer stuk voor jou. Tuurlijk waren de stoelen weer erg aantrekkelijk voor je, en er moest dus wel even geschoven worden. Maar dit keer deed je gelukkig ook wel leuk mee.

We kregen een lichtje in onze handen en mochten toen naar de kantine lopen om een snoepje te vragen. Je kreeg eerst een doosje met krentjes, toen een spekje zonder kleurstoffen en nog een mandarijntje toe. Je at een paar krentjes en daarna gaf ik je het mandarijntje waar je ook lekker van at. Al keek je bij een partje wat zuur.

Gelukkig dat we dus toch gegaan zijn want je vond het zo leuk. En mama ook, want er was 1 moeder jarig en die had taart meegenomen. Dus we bleven ook wat langer hangen en jij speelde lekker met de kinderen daar.

Je vingertjes worden helemaal rood van het stevig vasthouden van mijn vinger. Rennen wil je door de kamer en je trekt me zowat voort zodat je zo hard mogelijk kan rennen zonder dat je valt. Je giert van het lachen vooral als de hond voor ons uit begint te rennen en haar staart zowat in je gezicht zwaait.

Je kleine handje pakt weer mijn vingers vast als we naar buiten stappen en even een klein eindje lopen. Zo liep je het hele bullepadje af - paadje naast oma's huis om honden uit te laten langs het water/riool en dergelijke - eerst aan mama's hand maar toen heel dapper alleen. Totdat het begon te regenen en we gauw terug naar huis wouden, dus hup, snel weer in de kinderwagen. Maar als je merkt dat we slechts naar de auto lopen laat je mijn hand gauw los en begint hard van me vandaan te lopen. Sta ik daar met mijn tas in mijn handen en sleutels in mijn mond. Gauw mijn tas in de auto gegooid en achter je aan gerend om je op te pakken. Niet leuk vind je dat en protesteerd luid en duidelijk.

Praten doe je nog steeds niet maar rennen doe je dus als de beste. Je vind het nu prima om een eindje te lopen terwijl je in de kinderwagen zit en je alles kunt observeren. Toch een groot verschil met een paar maanden, zowat een jaar, geleden dat je het niet kon uitstaan niets te kunnen doen of kruipen in je kinderwagen. Maar nog steeds moeten we niet ergens te lang stil staan want je moet wel verandering van omgeving blijven zien. Je bent toch zeker niet in de kinderwagen gezet om toe te kijken hoe mama haar kleren uitkiest. Haast is er dus wel geboden bij het winkelen.

Vorige week dinsdag sliep je zomaar een hele avond door. Nou ja, hele avond, tot een uur of vijf half zes. Maar dat is dus echt de eerste keer sinds tijden. Sindsdien is het jammer genoeg een beetje wisselend geweest. Ene keer kwam je om een uur of twee andere keer inderdaad weer om vijf uur. Maar gelukkig nooit meer dan 1 of twee keer. Jammer genoeg nog niet dus een klokje rond maar je hebt ons weer een beetje hoop gegeven door in ieder geval langer te slapen dan normaal sinds januari dit jaar.

Zaterdag was mama naar een interieur cursus gegaan met oma, een hele dag weg dus van negen tot zes. Je was de hele dag bij papa en die heeft je aardig vermaakt met een fietstochtje langs de dijk en een etentje in De Tuiynkamer. Op de fiets viel je in slaap en papa heeft met 1 hand naar de stad moeten fietsen. Je wekte erg veel vertedering op bij de voetgangers toen je zellúf ging lopen op het trottoir in de stad. Dat dagje met papa alleen heeft je erg veel goed gedaan. Je trekt opeens veel meer spontaan naar hem toe om hem een knuffeltje te geven of zoentje. Zo lief om te zien! En ook fijn want je was wel heel erg gehecht aan 'mama'.

Ons weekelijkse zingen op donderdag ging vorige week gelukkig wel goed (de week daarvoor was er nog herfstvakantie) alleen interesseerde je je weinig voor het zingen op zich. Je schoof veel liever met de stoelen, kroop achter de spiegels en probeerde op het podium te klimmen - wat niet lukte - dan dat je in het groepje ging zitten met mama of zelfs maar mee ging lopen of rennen. Ook de andere kinderen maakte je niet koud of warm. De groepsleidster pakte je bij het 'alle blaadjes vallen' liedje wel twee keer van de grond om je te laten dwarrelen 'op' mama en toen lachte je zowaar! Maar voor de rest deed mama voor niets mee en speelde jij lekker in je uppie in die grote zaal. Ach ja, wie weet hoe het deze week gaat.