Ja sorrry hoor, ik ben het een beetje zat. Ik speel met gedachtes waarmee ik niet zou moeten spelen en als ik een gapende baby voor me zie zou ik alleen maar het liefst hem de mond willen snoeren. Alle goed bedoelde adviezen wil ik nu het liefst in de wind slaan en ik heb de neiging om juist veel zoetigheden en rauwvlees te eten. Dat kan natuurlijk niet. Dat weet ik ook wel.

Ook zo, nu ik al alles heb gegeten wat ik in eerste instantie dolgraag wilde eten is er niets meer over wat ik nu echt nog wil eten. Begrijp je het een beetje? Indisch eten bijvoorbeeld, wachtte ik al weken op, nu heb ik het van de week eindelijk eens lekker bij mijn moeder thuis gegeten. Nu hoeft dat dus niet meer. Die behoefte aan Indisch eten is bevredigd voor toch wel een zeker aantal weken. En met tompouce hetzelfde. Hoewel ik het bij de tompouce helemaal niet erg zou vinden het nog een keer te moeten eten, maar het heeft geen grote behoefte meer. MacDonalds hoeft ook eventjes niet meer. Aan alle drie denk ik niet meer elke dag en dat is ook wel goed. Maar er is nu niets meer waarvan ik zeg: ja, dat wil ik eten.

Veel vis zou ik nu moeten eten. Maar ik moet echt niet denken aan vette vis. Hoewel visbrood wel erg lekker kan zijn, dat zal ik donderdag wel halen, dan ben ik toch in de stad.

Jij kan het ook niet helpen Losna, het zullen wel mijn hormonen zijn.

Vandaag ga ik met mijn mama wat winkelen. Papa heeft al gezocht op internet naar baby kamertjes en ik had hem gezegd dat we nog ruim vijf maanden hebben om het in te richten en dat ik geen overhaaste beslissingen wou nemen. Maar toen vertelde ik hem diezelfde dag nog dat ik vandaag met mam naar baby kamers ging kijken. Hij moest lachen. Hij verteld telkens dat hij de mannelijke variant van nestdrang heeft. Ikzelf voel nog steeds geen nestdrang maar natuurlijk vind ik het wel leuk om voor jou naar spulletjes te kijken. We zullen zien hoe ik vandaag reageer.

Gisteravond hebben papa en ik lekker een Indische rijstafel gekregen bij mijn moeder. Ze had smoor gemaakt, sperziebonen, hete kip, eieren, nasi en nog wat vlees. Het was erg lekker en eindelijk at ik weer eens goed. Ik had al de hele tijd erg verlangd naar Indisch eten, net zoals de McDonalds. Misschien dat ik veel aan mijn opa op die manier denk? Hij was ook gek op McDonalds en natuurlijk maakte hij heerlijk Indisch eten. Maar goed, gisteravond na het eten vertelde mijn moeder ons ook dat ze mij best wel financieel wat wilde steunen, dat ikzelf maar moest kijken wat ik met het geld deed uiteindelijk. Papa vond het een fijn idee dat ik wat geld voor mezelf had om te besteden aan kleren bijvoorbeeld. We hadden het ook over de wat praktische zaken.

Mijn mama was eigenlijk van plan om te verhuizen binnen drie jaar naar Almere. Maar jouw komst heeft toch enige twijfel bij haar teweeg gebracht. Ik wil haar zo min mogelijk beinvloeden in haar keuze maar het zou natuurlijk wel erg leuk zijn om haar hier vlakbij ons in de buurt te hebben. Aan de andere kant ben ik er wel van verzekerd dat ze in ieder geval het eerste jaar van jou nog vlakbij ons woont en ik denk dat dat wel genoeg is. Ze gaat tenslotte niet het land uit en wij moeten het ook kunnen redden zonder haar, toch? Ze begint nu ook strijdvaardig te worden en wil het niet horen van buitenstaanders dat ik het niet aan zou kunnen om een kind op te voeden op mijn leeftijd. Ze begint het dus voor me op te nemen, voor ons. Nu alleen nog je vaders moeder een beetje positiever laten kijken. Maar in principe is zij ook blij met jouw komst, ware het niet dat ik zo jong ben en papa en ik het niet gepland hadden. Dat zit haar behoorlijk dwars.

Mijn buik is overigens nog niet gegroeid. Ik voel wel dat het gebied van mijn blaas wat harder is dan normaal en ik moet ook veel vaker naar de wc toe. Dus je zit er wel. En mijn misselijkheid is ook nog niet helemaal over 's ochtends. Vreemd genoeg steld dat me ook soms een beetje gerust; 'ik heb me niet vergist dus, je bent daar dan toch echt in mijn buik,' denk ik dan. Ja, die zwangerschapkwaaltjes onderstrepen jouw bestaan. En aangezien ik het nog steeds niet helemaal schijn te bevatten ben ik blij met die kwaaltjes.

hebben papa en ik het beide aan onze ouders verteld. Ik heb het mijn moeder direct de vrijdag verteld dat ze terug kwam van Bonaire. Ze schrok heel erg. De volgende dag werd ze boos op me, ze noemde me onverantwoordelijk en vond dat ik nog niks bereikt had in mijn leven. Ze houd zoveel van kinderen, zei ze, en ze vond het moeilijk om dan te zien dat ik zo een kind zou opvoeden. Kortom, ze had er niet veel vertrouwen in. Dat maakte me natuurlijk ontzettend kwaad en ik heb de hele avond niks meer tegen haar gezegd.

Papa kwam 's avonds gelukkig weer en hij legde alles heel rustig uit vanuit zijn standpunt. Dat heeft mijn moeder blijkbaar erg goed gedaan en gerust gesteld. Toch was ik nog boos en erg verdrietig om haar reactie; het voelde zo erg als een aanval naar mij toe. Maar die zondag had ze alweer een mailtje gestuurd en daarin leek ze gelukkig al flink bij gedraaid. Nu is alles weer goed tussen ons. Ik heb alleen nog even meegekregen van de week dat mijn zus het er moeilijk mee heeft. Ze dacht nog altijd dat zij de eerste zou zijn die onze moeder een kleinkind zou geven. Ik kan het niet zo goed bevatten waar haar woede hier zat. Ze deed het voorkomen alsof ik expres jou heb gekregen omdat ik haar een loef wou draaien. Nou goed, niet alle slachtvelden zijn nog gestreden. Maar ik geloof wel dat het langzamerhand steeds beter word begrepen en dat je steeds meer word verwelkomd.

Aanstaande vrijdag ga ik samen met mijn broers en zus eten. Ik eet nog steeds niet veel maar het zal vast gezellig worden. Vooral mijn jongste broer lijkt erg blij en verheugd te zijn met het nieuws. Ook mijn oudere broer heeft positief gereageerd en dat viel me alles mee. Papa's moeder moet er nog even overheen komen dat haar zoon nu een serieuze relatie aan gaat en dan wel met zo'n jong meisje. Er zullen wel meer mensen met dat commentaar komen over ons leeftijdsverschil. Maar papa en ik trekken ons daar erg weinig van aan.

We hebben besloten om een pret echo te laten maken binnenkort misschien al en over 10 weken. Dan kunnen ze ook je geslacht zien. Ik ben wel erg benieuwd. Voor mijn moeder en schoonzus I. staat het al vast dat je een meisje bent. En het zal eerlijk gezegd voor mij ook wennen zijn als ik te horen krijg dat je een jongetje bent maar natuurlijk ben je daarom niet minder welkom. Ik verheug me sowieso op jouw komst, ook al is dat niet altijd zichtbaar voor iedereen. Papa is veel opener daarin: hij loopt rond met een big smile en verteld het iedereen met de grootste vreugde. We hebben al een buggy gekregen en halen waarschijnlijk binnenkort een box op bij kenissen van hem. Van schoonzus I. hebben we overigens ook al jouw eerste cadeautje mogen ontvangen: een blik met een kikkertje erin en allemaal baby zalfjes, badjes en olies. Ruikt erg lekker! Alleen de katten vinden het te scherp van geur.

ben ik met mijn zus naar het ziekenhuis gegaan. De nacht ervoor had ik zo slecht geslapen van buikkrampen dat papa eventjes bang was dat ik een buiten baarmoederlijke bevruchting had. De buikpijn hield aan en toen heb ik Bianca gevraagd mij te brengen naar het ziekenhuis. Daar zag ik je dan voor het eerst! Je zag er al zo lief uit. En zo compleet. Ik kon je hartje heel snel zien kloppen! Elf weken en één dag oud zeiden ze dat je was. Dat is nu dus al bijna drie maanden en daarmee is het kritieke stadium voorbij.

Papa heeft het al trots verkondigd aan Marco en Inge. Inge is meteen achter baby spulletjes aangegaan en zal een lijstje voor ons opstellen van wat we allemaal nodig hebben. We hebben het ook al beide aan onze ouders verteld. Mijn moeder schrok heel erg. Later werd ze boos. Nadat ze met papa had gesproken leek het al wat beter te gaan maar er waren veel woorden gevallen tussen ons. Papa was de hele dag weg toen ik bij mijn moeder zat. Hij heeft het toen aan zijn ouders verteld die het wel aardig goed opnamen. Natuurlijk voorzien ze problemen met mijn jonge leeftijd en is het allemaal erg onverwachts maar het lijkt allemaal langzaam wel bij te draaien.

is erg blij met jou op komst. Maar hij is ook erg praktisch. Wat wil je dan ook met zon in maagd en ascedant maagd? Het lijkt erop dat hij alles al op orde heeft terwijl ik nog probeer te beseffen wat er nu precies gebeurt in mijn eigen lichaam. We zijn totaal anders, hij en ik. Terwijl hij alles regelt in zijn hoofd lig ik op de bank te bekomen van de misselijkheid. Hij heeft alles vrij recht staan in zijn huis. Koopt altijd twee pakken van alles om er zeker van te zijn er één op voorraad te hebben. Hij koopt ook elke week hetzelfde.

Zulk soort dingen ben ik helemaal niet gewend van thuis. Ik zet juist graag alles weer een beetje scheef, wat ik gezellig noem. Maar hij noemt het rommelig. Hij lijkt soms wel een beetje mee te geven. En geeft ook toe dat samenwonen voor hem lastig is. Hij is er moeilijk in, zegt hij. Want hij weet altijd hoe iets beter kan, efficienter. Voor mij hoeft het niet efficient te zijn, als het maar goed komt. En ik vertrouw er altijd op dat het goedkomt. Hij vertrouwd daar minder op. Hij heeft ook al geroepen dat jij maar bij ons op de kamer moest slapen de eerste maanden van je leven. Ik keek hem verontwaardigd aan. Waarom in godsnaam?

Dan horen we je sneller en zijn we sneller bij je, zei hij. Ik probeerde hem ervan te overtuigen dat we je gerust ook wel zouden horen als je op je eigen kamertje sliep. Maar ik geloof dat we deze discussie nog een keer zullen hebben. Als je bij ons slaapt de eerste nachten ben ik bang dat je er slecht aan zult wennen om alleen te slapen in je eigen kamertje. Ik ben er op gerust dat we snel genoeg bij je zullen zijn als dat nodig is. Maar soms moet je ook een baby gewoon laten huilen en als je dan één meter van ons vandaan ligt is dat natuurlijk geen doen.

kwam gisteravond thuis met een klein verassinkje voor mij. "Nu kan je alles opschrijven voor ons kind. 'Dag een: Ik ben zo misselijk! Dag twee: Ik ben zo misselijk'" zei hij. We moesten lachen. Maar het is waar. Vannacht heb ik door de misselijkheid slecht geslapen. Ik eet al niets meer 's ochtends omdat dat zeker garant staat voor spugen. Desondanks moest ik vanochtend toch spugen.

Misselijk en uitgeput moest ik eventjes huilen. Het is ook niet niks. Kunnen we het financieel wel aan? Is een avondstudie voor mij de oplossing? Ik zal wel doodop zijn als ik en voor jou moet zorgen en een avondstudie heb. In welke mate zal mijn moeder me steunen? En hoe zal ze reageren op het eerste bericht? Ze komt vrijdag thuis. Ik verlang naar haar thuiskomst om dan wat meer door haar te laten bemoederen als deze misselijkheid aanhoudt. Aan de andere kant zal het een hele stap zijn om haar het nieuws te vertellen.

We hebben nog geen naam. Ik ben nog niet naar een doktor gegaan. We moeten ons aanmelden. Ik vraag me af of Maria me wilt helpen met de zwangerschap. Ze is toch verloskundige? Martijn zei gisteren heel lief dat hij er niet aan twijfelde dat ik en papa het wel aankonden. Maar niettemin zei hij ook dat we er goed over na moesten denken. Abortus kan uiterlijk tot de 24ste week. Maar volgens papa word er dan gekraakt. In de tweede maand moet je bloed al stromen en vormt er zich al kraakbeen! Het lijkt allemaal nog steeds erg onwerkelijk voor me.

hebben we eindelijk een zwangerschapstest gedaan. Het was een donker paars streepje en een licht roze streepje. Je bestaat. En je bent waarschijnlijk twee maanden oud. Papa wilt er zeker van dat er niets mis gaat eer we het gaan vertellen aan onze ouders. Zoals je weet is het nogal gecompliceerd en zullen beide ouders niet meteen aan het idee gewend zijn. Wij zijn dat zelf ook nog niet helemaal.

We schommelen tussen hoop en wanhoop, geluk en onzekerheid. We weten niet wat je ons gaat brengen. Er moet ook zoveel geregeld worden. Niet alleen voor jou maar ook voor mij. Ik moet nog verder studeren maar ik wil van het eerste levensjaar van jou eigenlijk niets missen. Zoveel anderen zijn me al voorgegaan anderzijds, waarom zou ik het dan niet aan kunnen om naast moeder ook iets anders te doen en niet 24 uur per dag bij je zijn?

Papa vroeg ook of ik geen abortus wou. Omdat ik zo jong ben. Ik zei dat ik niet wou en hij op zijn beurt gaf me een kus en zei dat het ook niet nodig was. Hij wou het alleen zeker weten. Er veranderd voor hem ook heel wat. Hij houd zoveel van reizen naar verre oorden, dat zal voorlopig ook niet lukken omdat hij veelste bang is dat jou dan iets overkomt. Als je jong bent ben je vatbaarder en zijn bepaalde tropische ziektes gevaarlijker. Vergeef hem, hij is immers bedrijfsarts. Hij zal veel meer bezorgd om jou zijn dan ik, voor hoe het er nu naar uitziet dan.

denk dat ik zwanger van je ben. Er is nu ruim een maand verstreken die zich heeft gevuld met misselijkheden, meestal 's avonds. Buiten de kotsneigingen om heb ik goed en wel nu een stuk of drie, vier keer echt overgeven. Alleen maar wat maagzuur, met soms wat stukjes brood of iets anders dat ik had gegeten wat klaarblijkelijk slecht op mijn maag viel. Mijn menstruatie blijft uit. Papa is er al vrij zeker van dat je bestaat, daar, in mijn buik.

Buiten de misselijkheid om en het uitblijven van mijn menstruatie zijn er eigenlijk nog niet veel andere aanwijzingen van jouw bestaan. Ergens in mijn achterhoofd durf ik wel met zekerheid te stellen dat je er straks bent. Maar er is een grote terughoudendheid in mij. Ik wil je misschien nog niet helemaal accepteren, omdat ik bang ben voor de consequenties. Je zal voor veel oproering zorgen bij mijn moeder en in mijn leven. Ik ben zelf nog zo jong.

Losna, heb ik je net gedoopt. Het betekend 'maan' en alhoewel ik nog niet weet of je mannelijk of vrouwelijk bent, het is wel een vrouwelijke naam. Ik hoop dat je dat niet erg vind. Papa spreekt voortdurend over jou in de zij-vorm. Hij zegt dat er uit zoiets moois en fragiels als mij toch nooit een jongen zou kunnen komen. Hij bedoelt het lief. Ikzelf ben nergens meer zeker van. Ben net gestopt met mijn studie, dus neem het me niet kwalijk als er veel verwarring doorheen klinkt. Ik heb geen idee meer wat ik moet met mijn leven. En toch moet ik nu al mijn keuzes maken. Misschien dat jouw komst juist wat meer duidelijkheid aan mezelf verschaft.