Je vingertjes worden helemaal rood van het stevig vasthouden van mijn vinger. Rennen wil je door de kamer en je trekt me zowat voort zodat je zo hard mogelijk kan rennen zonder dat je valt. Je giert van het lachen vooral als de hond voor ons uit begint te rennen en haar staart zowat in je gezicht zwaait.

Je kleine handje pakt weer mijn vingers vast als we naar buiten stappen en even een klein eindje lopen. Zo liep je het hele bullepadje af - paadje naast oma's huis om honden uit te laten langs het water/riool en dergelijke - eerst aan mama's hand maar toen heel dapper alleen. Totdat het begon te regenen en we gauw terug naar huis wouden, dus hup, snel weer in de kinderwagen. Maar als je merkt dat we slechts naar de auto lopen laat je mijn hand gauw los en begint hard van me vandaan te lopen. Sta ik daar met mijn tas in mijn handen en sleutels in mijn mond. Gauw mijn tas in de auto gegooid en achter je aan gerend om je op te pakken. Niet leuk vind je dat en protesteerd luid en duidelijk.

Praten doe je nog steeds niet maar rennen doe je dus als de beste. Je vind het nu prima om een eindje te lopen terwijl je in de kinderwagen zit en je alles kunt observeren. Toch een groot verschil met een paar maanden, zowat een jaar, geleden dat je het niet kon uitstaan niets te kunnen doen of kruipen in je kinderwagen. Maar nog steeds moeten we niet ergens te lang stil staan want je moet wel verandering van omgeving blijven zien. Je bent toch zeker niet in de kinderwagen gezet om toe te kijken hoe mama haar kleren uitkiest. Haast is er dus wel geboden bij het winkelen.

Vorige week dinsdag sliep je zomaar een hele avond door. Nou ja, hele avond, tot een uur of vijf half zes. Maar dat is dus echt de eerste keer sinds tijden. Sindsdien is het jammer genoeg een beetje wisselend geweest. Ene keer kwam je om een uur of twee andere keer inderdaad weer om vijf uur. Maar gelukkig nooit meer dan 1 of twee keer. Jammer genoeg nog niet dus een klokje rond maar je hebt ons weer een beetje hoop gegeven door in ieder geval langer te slapen dan normaal sinds januari dit jaar.

Zaterdag was mama naar een interieur cursus gegaan met oma, een hele dag weg dus van negen tot zes. Je was de hele dag bij papa en die heeft je aardig vermaakt met een fietstochtje langs de dijk en een etentje in De Tuiynkamer. Op de fiets viel je in slaap en papa heeft met 1 hand naar de stad moeten fietsen. Je wekte erg veel vertedering op bij de voetgangers toen je zellúf ging lopen op het trottoir in de stad. Dat dagje met papa alleen heeft je erg veel goed gedaan. Je trekt opeens veel meer spontaan naar hem toe om hem een knuffeltje te geven of zoentje. Zo lief om te zien! En ook fijn want je was wel heel erg gehecht aan 'mama'.

Ons weekelijkse zingen op donderdag ging vorige week gelukkig wel goed (de week daarvoor was er nog herfstvakantie) alleen interesseerde je je weinig voor het zingen op zich. Je schoof veel liever met de stoelen, kroop achter de spiegels en probeerde op het podium te klimmen - wat niet lukte - dan dat je in het groepje ging zitten met mama of zelfs maar mee ging lopen of rennen. Ook de andere kinderen maakte je niet koud of warm. De groepsleidster pakte je bij het 'alle blaadjes vallen' liedje wel twee keer van de grond om je te laten dwarrelen 'op' mama en toen lachte je zowaar! Maar voor de rest deed mama voor niets mee en speelde jij lekker in je uppie in die grote zaal. Ach ja, wie weet hoe het deze week gaat.