hebben we eindelijk een zwangerschapstest gedaan. Het was een donker paars streepje en een licht roze streepje. Je bestaat. En je bent waarschijnlijk twee maanden oud. Papa wilt er zeker van dat er niets mis gaat eer we het gaan vertellen aan onze ouders. Zoals je weet is het nogal gecompliceerd en zullen beide ouders niet meteen aan het idee gewend zijn. Wij zijn dat zelf ook nog niet helemaal.

We schommelen tussen hoop en wanhoop, geluk en onzekerheid. We weten niet wat je ons gaat brengen. Er moet ook zoveel geregeld worden. Niet alleen voor jou maar ook voor mij. Ik moet nog verder studeren maar ik wil van het eerste levensjaar van jou eigenlijk niets missen. Zoveel anderen zijn me al voorgegaan anderzijds, waarom zou ik het dan niet aan kunnen om naast moeder ook iets anders te doen en niet 24 uur per dag bij je zijn?

Papa vroeg ook of ik geen abortus wou. Omdat ik zo jong ben. Ik zei dat ik niet wou en hij op zijn beurt gaf me een kus en zei dat het ook niet nodig was. Hij wou het alleen zeker weten. Er veranderd voor hem ook heel wat. Hij houd zoveel van reizen naar verre oorden, dat zal voorlopig ook niet lukken omdat hij veelste bang is dat jou dan iets overkomt. Als je jong bent ben je vatbaarder en zijn bepaalde tropische ziektes gevaarlijker. Vergeef hem, hij is immers bedrijfsarts. Hij zal veel meer bezorgd om jou zijn dan ik, voor hoe het er nu naar uitziet dan.