kwam gisteravond thuis met een klein verassinkje voor mij. "Nu kan je alles opschrijven voor ons kind. 'Dag een: Ik ben zo misselijk! Dag twee: Ik ben zo misselijk'" zei hij. We moesten lachen. Maar het is waar. Vannacht heb ik door de misselijkheid slecht geslapen. Ik eet al niets meer 's ochtends omdat dat zeker garant staat voor spugen. Desondanks moest ik vanochtend toch spugen.

Misselijk en uitgeput moest ik eventjes huilen. Het is ook niet niks. Kunnen we het financieel wel aan? Is een avondstudie voor mij de oplossing? Ik zal wel doodop zijn als ik en voor jou moet zorgen en een avondstudie heb. In welke mate zal mijn moeder me steunen? En hoe zal ze reageren op het eerste bericht? Ze komt vrijdag thuis. Ik verlang naar haar thuiskomst om dan wat meer door haar te laten bemoederen als deze misselijkheid aanhoudt. Aan de andere kant zal het een hele stap zijn om haar het nieuws te vertellen.

We hebben nog geen naam. Ik ben nog niet naar een doktor gegaan. We moeten ons aanmelden. Ik vraag me af of Maria me wilt helpen met de zwangerschap. Ze is toch verloskundige? Martijn zei gisteren heel lief dat hij er niet aan twijfelde dat ik en papa het wel aankonden. Maar niettemin zei hij ook dat we er goed over na moesten denken. Abortus kan uiterlijk tot de 24ste week. Maar volgens papa word er dan gekraakt. In de tweede maand moet je bloed al stromen en vormt er zich al kraakbeen! Het lijkt allemaal nog steeds erg onwerkelijk voor me.