Ja sorrry hoor, ik ben het een beetje zat. Ik speel met gedachtes waarmee ik niet zou moeten spelen en als ik een gapende baby voor me zie zou ik alleen maar het liefst hem de mond willen snoeren. Alle goed bedoelde adviezen wil ik nu het liefst in de wind slaan en ik heb de neiging om juist veel zoetigheden en rauwvlees te eten. Dat kan natuurlijk niet. Dat weet ik ook wel.

Ook zo, nu ik al alles heb gegeten wat ik in eerste instantie dolgraag wilde eten is er niets meer over wat ik nu echt nog wil eten. Begrijp je het een beetje? Indisch eten bijvoorbeeld, wachtte ik al weken op, nu heb ik het van de week eindelijk eens lekker bij mijn moeder thuis gegeten. Nu hoeft dat dus niet meer. Die behoefte aan Indisch eten is bevredigd voor toch wel een zeker aantal weken. En met tompouce hetzelfde. Hoewel ik het bij de tompouce helemaal niet erg zou vinden het nog een keer te moeten eten, maar het heeft geen grote behoefte meer. MacDonalds hoeft ook eventjes niet meer. Aan alle drie denk ik niet meer elke dag en dat is ook wel goed. Maar er is nu niets meer waarvan ik zeg: ja, dat wil ik eten.

Veel vis zou ik nu moeten eten. Maar ik moet echt niet denken aan vette vis. Hoewel visbrood wel erg lekker kan zijn, dat zal ik donderdag wel halen, dan ben ik toch in de stad.

Jij kan het ook niet helpen Losna, het zullen wel mijn hormonen zijn.