Gisteren zijn papa en ik voor het eerst naar de verloskundige praktijk De Drieboomlaan gegaan. Ze hebben me gewogen, mijn bloeddruk gemeten, urine getest en jou gevoeld. Drie vingerbreed boven mijn schaambeen kom je nu uit, of de baarmoeder in ieder geval. We hebben ook je hartje mogen horen kloppen! We konden het door de hele kamer horen. Dan dringt wel in eens weer het besef van leven tot me door! Ik vind het nog iedere dag zo onwerkelijk dat jij daar groeit in mijn buik. Je vader praat al tegen je en lijkt het veel meer te beseffen dan ik.

Buiten mijn misselijkheid om merk ik ook gewoon nog weinig van jou. Ik heb wel rode vlekken op mijn gezicht gekregen en mijn haar voelt iets anders qua structuur. Maar zelfs van een buikje zie je nog erg weinig en mijn borsten zijn ook gestopt met veranderen, als ze al veel veranderd zijn. Eergisteren had ik wel weer een hevige misselijkheidsaanval. Ik spuugde werkelijk alles uit; zelfs de gemberthee die ik, sinds ik weet dat ik zwanger ben van jou, elke dag heb gedronken, kon ik niet binnen houden. Doordat ik niets wist binnen te houden voelde ik me erg slap en papa werd bezorgd dat ik te weinig binnen hield en heeft gisteren ook een receptje voor me uitgeschreven tegen eventuele nieuwe misselijkheid.

Maar gisteren ging alles al weer veel beter en ik at tussen de middag twee kaddetjes, eentje met paté de ander lekker met pummeltjes. Papa wokte voor ons wat groente met kebab vlees voor het avond eten. We hadden haast want mijn moeder had onverwacht twee kaartjes over voor een cabaret-toneelstukje die om kwart over acht begon. Mijn moeder ging daar samen met Piet en Ton en Trudi B. heen. Na afloop gingen we met zijn zessen nog wat nadrinken in het restaurant dat uitkijkt over het water. Ik kreeg weer wat honger en we bestelde tortilla chips, tapas en broodjes met knoflooksaus. Ik heb alles binnengehouden en het was erg gezellig om weer eens zo'n avondje uit te zijn!

Overigens, van de week, toen ik denk ik ook al een beetje misselijk was lag ik 's avonds in bed en probeerde ik heel sterk aan jou te denken. Toen leek het eventjes of ik je voelde. Niet voelen in de zin dat ik je voelde beweegde, maar meer van dat je daar was, dat je wist dat ik aan je dacht en dat je liet weten dat het goed met je ging. Het voelde zo bijzonder. Ik heb dat gevoel nog niet eerder gehad en later ook niet meer. Het was ook maar heel eventjes. Misschien was het ook gewoon mijn misselijkheid.