Donderdag ben ik met mijn moeder de stad in geweest en liepen we bij toeval tegen een mooie rode positiejurk aan. Toen ik zag dat er ook een maatje xs/s was twijfelde ik niet langer en heb het meteen gekocht. Ik geloof en hoop dat ik er veel aan zal hebben tijdens de zomermaanden dat ik zwanger ben van jou. Maar dan moet je nog wel wat groeien in mijn buik. Niemand ziet haast nog dat er uberhaupt een buikje is daar, alleen als ik naakt sta zie je een kleine bobbel.

Papa vond het jurkje erg sexy en vroeg zich eerst nog af of hij dat wel leuk moest vinden. Maar uiteindelijk zei hij dat het ook een erg trots jurkje was, zo fel rood en sexy. Trots zwanger, noemde hij het, en hij keek er helemaal blij mee. Hij is zelf zo trots op jou en mij, dat hij het alleen maar hartstikke leuk vind als ik er ook steeds meer blijk van geef ermee bezig te zijn.

A.s. vrijdag heb ik weer een afspraak bij de verloskundige en ik zal erg blij zijn als we je hartje weer mogen horen. Ik vind het zo onwerkelijk ergens nog steeds en mijn buik groeit ook niet zo erg dus ik vraag me soms sterk af of alles wel goed met je is. Als ik zoiets zeg tegen je papa dan word hij een beetje boos, hij wil alleen maar graag geloven dat alles goed is en ik weet eigenlijk ook niet zo goed wat er nu helemaal mis kan zijn gegaan. Allemaal valse onrust dus in mij. Want de twaalf cruciale weken zijn we ook allang voorbij, dus alles moet toch gewoon goed zijn?

Maar het knaagt toch aan me. Wat als we ons allemaal nou vergist hebben, de gyneacologe, ik, je vader, onze verloskundige... jij? Ik denk soms wel dat we straks gewoon helemaal geen harttonen horen, dat we straks op de echo gewoon een baarmoeder zien die nog nooit een zwangerschap heeft gehad. Maar mijn buik voelt erg gespannen aan, en mijn misselijkheid is ook nog steeds niet geheel over. Die twee aanwijzingen zouden voldoende voor mij moeten zijn om me van jouw bestaan te overtuigen.

Papa komt net heel lief met een kopje thee en een glacékoek naar boven gelopen. Hij is beneden met de deur bezig, gaat het straks schilderen. Volgens mij verdien ik het niet echt om zo verwend door hem te worden, ik heb niet echt veel gedaan en ben wat laks geweest in het huishouden, vooral deze week. Hij is al de hele dag druk bezig met voornamelijk de deur maar ook het ontbijt, de kattenbak schoonmaken... en ik niet.

Gisteren vroeg ik hem dringend om te voelen of hij mijn baarmoeder kon voelen. Hij is tenslotte doktor, toch? Ik lag in bad en hij zei dat ik juist op bed of een andere hardere ondergrond moest liggen. Maar ik drong aan, ik ben zo onzeker over jouw bestaan. Hij drukte op mijn buik, het deed pijn maar uiteindelijk kon hij het wel voelen. Iets verder dan dat de verloskundige, drie weken geleden, het heeft kunnen voelen. Dus dat kan wel kloppen. Ik was zo blij!