Afgelopen vrijdag ben ik met mijn moeder voor de twee keer naar de verloskundepraktijk gegaan. Al mijn onzekerheid was opslag verdwenen nog voordat ik je hartje had gehoord. Het was allemaal opeens weer zo echt, en ik dacht: ja, als ik niet zwanger was zat ik nu ook niet tegenover B. Daar zijn was opzich voor mij al een hele geruststelling. Je hartje klopte weer gretig, mijn moeder vond het net een heimachine. B. zei dat de ruis die je soms er doorheen hoorde jij was die trapte. En 1 keer voelde ik je trappen en hoorde ik het dus ook tegelijkertijd.
Door al jouw getrappel in mijn buik maak ik me ook geen zorgen meer want je maakt me nu wel heel goed iedere keer duidelijk dat je in leven bent! Gelukkig heeft papa je nu eindelijk van het weekend ook gevoeld. Ik stootte hem aan om zijn hand te kunnen pakken maar hij wees naar de tv (we keken de film The Beach) dus gaf ik hem nog een por en riep: 'Je kan de baby voelen!' Toen was zijn aandacht wel vlug gevangen en hij legde snel zijn hand op mijn buik. Opeens was hij 1 en al smile 'Ja!' riep hij, 'ik voel het. Of was jij het?' Aangezien ik mijn buikspieren niet zo heb ontwikkeld dat ik maar 1 spier tegelijkertijd kan bewegen leek het mij vrij onwaarschijnlijk dat ik ooit jouw beweging na kan bootsen met een buikspier. Maar papa was blij.
Gisteren reden we ook nog naar Rotterdam en papa had de radio hard aan staan. Volgens mij reageerde je dus op de muziek want je ging weer behoorlijk te keer. Later in bed voelde papa jou weer en dit keer kon hij duidelijk voelen dat jij aan het ronddraaien was. Ik voel het nu ook een stuk beter, moet ik zeggen, dan een week geleden. Toen leken het echt alleen nog maar luchtbelletjes maar nu voel ik duidelijk dat jij het bent. Mijn mama zei vandaag ook dat ze zich verheugde om de babyspulletjes te kopen zodra we weten wat jij word. Ik hoop echt dat we het 1 april al kunnen zien. Het zal wel een teleurstelling zijn als blijkt dat het toch nog te vroeg is of dat jij niet goed ligt waardoor we je geslachtje niet kunnen zien. Maar natuurlijk is dat wel overkoombaar. Toch, we zijn zo nieuwsgierig en verheugen ons er zo op!
Zo komen we ook iedere dag, iedere week een stukje dichter bij jouw geboorte. Het is echt aftellen. Gisteren zag ik papa ook zo leuk spelen met zijn nichtje en dan gaat mijn hart toch ietsjes sneller kloppen als ik bedenk dat hij jou straks in zijn armen houd. Hij is ontzettend lief en zal misschien wel liever voor je zijn dan ik soms ben. Maar ik houd net zoveel van je hoor!
