Het is alweer een paar dagen geleden dat ik wat heb geschreven. Geen zin, geen stof om te vertellen en telkens werd ik 'onderbroken' door personen, door dingen die ik moest doen, door tijd of vermoeidheid. Het is allemaal een slecht excuus naar jou en mezelf toe. En het irriteerde me meer en meer als ik begon aan een stukje dat ik eigen al een paar dagen geleden had willen schrijven. Dus hield ik op en legde het weer naast me neer, 'komt een volgende keer wel' dacht ik. Niet dus. Of wel, nu dan.

De laatste paar dagen zijn een emotionele marteling voor me geweest. Ik ben het niet gewend om voor alles en om alles te moeten huilen of er andersinds zwaar emotioneel door geraakt te worden. Dat doe ik nu dus wel, meer dan ooit. Papa heeft het zwaar te voorduren met mij en ik heb ergens het grootste respect voor hem voor zijn geduld met mij. Vanochtend zei hij: 'Ochtendhumeur en hormonale stemmingswisselingen zijn emoties in het kwadraat, hé?' En hij knuffelde omdat ik hem telkens had afgewezen om mij aan te raken.

De laatste paar weken heb ik met zeer gemengde gevoelens mijn buik zien groeien. Natuurlijk draag ik mijn buik met trots omdat jij daarin zit en mooi groeit tot ons meisje dat straks als een zelf functionerend mensje ter wereld mag komen. Je schopt ook regelmatig wat mij kleine binnenpretjes geeft, je vader vind het nog steeds fantastisch om je te voelen 's avonds en hij kan nog steeds zo verrukt kijken als jij schopt als de eerste keer dat hij jou kon voelen bewegen. Maar mijn buik voelt nu ook gespannen, zwaar en zo groot! Ik heb al regelmatig tegen je vader gezegd dat hij het de volgende keer mag dragen.