Gisteren zijn we met oma naar het consultatie bureau gegaan. Je woog 4020gram! Alweer een hele kilo gegroeid sinds je geboorte dus. Ze wouden je niet meten omdat ze tegenwoordig niet meer je willen strekken, onnatuurlijke houding voor babies. Maar ik vroeg er toch naar en je was ongeveer 54 centimeter. Al een flinke dame dus. Je past dan ook echt niet meer in je eerste boxpakje die je aanhad vlak na je geboorte.

De consultatie arts heeft je van top tot teen bekeken, je in de lucht gehouden en gekeken of je al goed kon volgen met je ogen. Dat kon je, maar dat wisten papa en mama ook wel. Je lijkt erg nieuwsgierig altijd naar ons te kijken. Je was nu ook een beetje verbaasd denk ik en je bleef dan ook mooi stil toen de arts je aan het controleren was. Toen ik je weer aankleedde begon je zachtjes een beetje te huilen maar je hield snel op.

Sinds twee dagen gebruik ik nu ook een speen voor je. Je huilde steeds zoveel en je zocht steeds naar een tepel terwijl je allang genoeg gegeten had. Dan gaf ik je een vinger maar om de hele dag nou zo met je te lopen is ook geen doen. Je bent erg blij met je speen en om toch te zorgen dat je genoeg te eten krijg houd ik me er nu aan dat je om de drie uur een tepel krijgt. Alleen 's nachts weet je nu even niet meer precies wanneer je moet of wilt komen. Dus eergister nacht kwam je om 3 uur en gisternacht kwam je om 4 uur. En beide keren wou je daarna niet meer direct slapen.

Ik heb het soms een beetje gehad. Het is vermoeiend om je de hele tijd om me heen te hebben. Om je dan weer te verschonen omdat je weer een mondje hebt gegeven en alles over jouw en mijn kleren heen is gegaan. En ik kan niet altijd douchen wanneer ik wil omdat ik jou toch ook in de gaten moet houden. Ik voel me soms zo vies, uitgeput en ook soms moedeloos omdat ik niet meer weet hoe ik je kan troosten als je huilt. Maar als je dan zo lief ligt te slapen voel ik zoveel liefde voor je. We vinden samen onze weg wel. Het is soms alleen eventjes vallen, opstaan en weer doorgaan.