It's strange how i want to let the world to know that you are the most special baby of them all. I really want to tell everybody about you. It's strange because i could not have imagined this before i was a parent. Maybe you are not the most beautiful baby but for me there is no other baby that can compare to you. And i know how weak and soft this may sound, how many people wouldn't understand me. But believe me if i say that it will change if you have your own child in your arms.

Since a few days now Sigrid can turn herself around from her back on to her tummy. She finds it beautiful if she turned herself around, she laughs and yells and find it the most funniest thing. And you know what? I find it too, because she is my little girl and everytime Sigrid has learned something she grows. It may not be notable every time for the world, or even for me, but she is. And with every minute that she grows the more she becomes herself instead of any other baby. Because i know how they look all the same to other people. I know because i was one of those people.

I must be extremly boring to the people who don't ever want a child, don't need to consider it. I know there arguments of having a great life without the responsability of parenting a child and going on a vacation where ever you want. But without Sigrid i know would be wondering why i would do all that stuff, where it is leading, what i want in my life, why i'm doing this and not that. Now i don't have the time to think all that besides, i know the answer. Sigrid is always the point of my actions. And i love it.

Zesentwintig november heb je eindelijk je ontlasting gehad. Maar helaas heeft dat niet je krampjes geminderd, het lijkt juist erger te zijn geworden. Volgens papa lijkt het erg op een herhalende cyclus van je, nadat je gepoept hebt heb je weer meer last van je krampjes en dan gaat het een tijdje goed totdat je weer moet poepen. Ik had dat patroon zelf ook al een beetje gezien maar echt blijer worden we er niet van.

Vandaag werd je ook lekker vrolijk wakker terwijl ik me nog wel een keertje kon omdraaien. Ik heb je borstvoeding gegeven en daarna ging ik mij omkleden terwijl jij, nog in je slaapzakje, jezelf omdraaide op je buikje. Je draait je werkelijk overal om als het even kan. Daarna heb ik je lekker in bad gestopt en toen je weer een tijdje uit bad was begon je weer te huilen. Je sliep gelukkig daarna wel lekker in je wagentje voor drie kwartier zodat ik even kon ontbijten.

Toen je wakker was liet ik je op mijn schoot weer zitten en pakte ik je onder je oksels vast om je te laten staan. Je speentje hield ik tussen mijn tanden en je zag dat en pakte het zo vast en stopte het in je mond! Je moest er zelf om lachen dat het je gelukt was. Daarna heb ik het proberen te herhalen maar het lukte je niet meer om het speentje in je mond te krijgen.

Het is nu precies twee volle weken geleden dat je voor het laatst je ontlasting had. Je hebt de laatste drie dagen veel last van scheetjes laten en moet daarbij best wel veel huilen. Ik had echt gehoopt voor jou dat rond de drie maanden alles een beetje over zou zijn qua darmkrampjes maar papa heeft een artikel gevonden waarin stond dat het zo nog tot zes maanden door kon gaan. Maar goed, tussendoor lach je nog wel en je ontwikkeling gaat ook gewoon prima, voor zover ik het kan beoordelen.

Eergisteren probeerde je jezelf om te draaien op oma's eettafel (op een aankleedkussen). Ik heb je toen een klein beetje geholpen door je armpje goed te leggen en toen lag je op je buik. Dat vond je maar eventjes leuk en ik moest je daarom ook wel weer snel omdraaien. Gisterochtend legde ik je even in de box en toen ik me even omdraaide lag je daarna al op je buik! Dat heb je dus vrij snel geleerd. Maar dat je ook zou kunnen terugdraaien heb je nog niet in de gaten en ik moet je dus oppakken of weer op je rug helpen.

Je hebt ook ontdekt dat je kunt zitten als mama je aan je handjes voorzichtig optrekt. Je houdt daarbij je hoofdje goed recht. Als je zit met mama's ondersteuning ben je echt helemaal vrolijk en blij. Je lacht echt en soms sabbel je ook op mama's hand. Van het weekend gingen we naar de stad en toen papa en mama even wat gingen drinken zat jij op mama's schoot en toen probeerde je uit jezelf te gaan zitten, zonder dus dat ik of papa je aan je handjes vasthield. En het lukte je ook nog om vrij te zitten (je lag met je ruggetje tegen mij aan in zithouding). Maar het koste je wel veel inspanning nog natuurlijk.

Het gaat allemaal zo snel. Je lijkt trouwens erg bedenkzaam. Je lacht wel, maar niet echt veel, je brabbelt wel maar ook niet echt veel. Je lijkt meer bezig te zijn met dingen te observeren en in je op te nemen. Maar als je eenmaal wat nieuws ontdekt lijk je het ook snel te kunnen, zoals het omrollen en zitten. Het zwemmen hebben we nu drie keer gedaan en wij lijken het nog steeds leuker te vinden dan jij maar ik krijg nu wel een beetje in de gaten hoe ik het ook interressant houd voor jou. In bad gaan vind je wel erg lekker.

 
Uit het bad gehaald worden is meestal niet zo leuk, maar als je dan direct tegen mama aan word drooggewreven vind je het wel weer lekker. 

Zoals ik al had verwacht was je niet veel gegroeid deze maand, slechts anderhalve centimeter waarmee je nu 59cm lang bent. En je bent ook niet erg veel aangekomen, je weegt nu 4,7kg. Het prikje ging dit keer beter, je bloedde weinig, maar je schreeuwde nog even hard. Dit keer werd het plekje op je been ook meer hard en als ik het masseerde begon je te huilen.

Het lijkt trouwens wel of je meer slaapt sindsdien. Zolang je 's nachts ook nog maar steeds blijft door slapen want van de week had je toch weer 1 of 2 nachten dat je weer om drie uur kwam terwijl je dan wel van zes tot twaalf had doorgeslapen.

Woensdag had ik mijn laatste zwangerschapsgym alleen dit keer was het baby massage. Was echt super leuk om alle andere babietjes te zien van rond jouw leeftijd. Ze waren bijna allemaal groter dan jou op 1 na. Thijmen was 53cm en daarmee toch echt de kleinste van het stel! Je was de enige met lange haren, dat wel, en het viel me nog weer eens op dat je toch wat smallertjes gebouwd ben dan de meeste baby's.

Gisterochtend pakte je voor het eerst echt een beetje gericht je roze knuffeltje beet. Ik zette hem op je borstje neer en je keek er zo naar en greep erin. Het was zo'n lief gezicht. Je ging er ook mee rond zwaaien en als je losliet zette ik hem weer op je borstje neer zodat je het ging pakken. Nu zit je ook weer lekker in je box en net als vanmiddag grijp je lekker naar de speeltjes die aan de babygym hangen. Je voelt dan echt voorzichtig aan de vleugels van de papegaai en soms brabbel je er ook een beetje bij. Zo leuk om te zien!

Je hebt straks je tweede prikje. Ik zit me hier helemaal op te vreten. Bij het eerste prikje was ik nog stoer. Je had het toch nodig, dacht ik, maar nu vind ik het maar niets. De vorige keer ging je aan de borst, als troost zeiden ze, maar dat gaat dus nu niet meer gebeuren! Ik vond het vreselijk dat, terwijl je lekker dronk, je opeens een prik in je been kreeg. Je mond ging open om te huilen maar je had zo'n pijn dat er geen geluid uit kwam. Huilen dat je daarna deed! Gelukkig pakte je na een paar minuten wel weer mijn borst maar dat nooit meer. Het is zoiets als een kind een snoepje geven met hete peper erin.

Ik zal straks melden hoe het gegaan is. Het enige waar ik naar uit zie is om te weten hoelang je bent en hoeveel je weegt.

Je schreeuwt nu echt. Zo luid ook dat we je beneden helemaal horen als jij boven bent. Dit doe je nu al een kleine week denk ik. Het is wel ontzettend grappig maar totaal niet meisjesachtig meer, of kleine en lief. Maar volgens papa heb je toch wel echt een meisjes gilletje. Echt lief brabbelen doe je weer een stuk minder, je vind schreeuwen veel leuker.

Je lacht ook al naar ons spiegelbeeld. Ik zeg ons omdat we meestal met zijn tweeen er voor staan en ik dan tegen je ga praten en dan begin je echt lief te lachen als je naar mijn spiegelbeeld kijkt. Je kijkt ook naar jezelf maar het is moeilijk vast te stellen of je naar mij lacht of naar jezelf.

Papa heeft van het weekend een nieuwe draagzak voor je gekocht, eentje waarin je rechtop zit tegen papa's borst aan. Mama moet nog even uitvinden hoe het werkt en wie weet gaan wij het dan ook wel gebruiken. Het zou wel een stuk makkelijker zijn dan om ergens naar toe te gaan met jou alleen. Je andere draagzak word je al wat te groot voor, je zit er zo opgevouwen nu in dat papa het niet meer leuk vond. Jij vond het nog wel prima zolang we bleven lopen.