Je hebt straks je tweede prikje. Ik zit me hier helemaal op te vreten. Bij het eerste prikje was ik nog stoer. Je had het toch nodig, dacht ik, maar nu vind ik het maar niets. De vorige keer ging je aan de borst, als troost zeiden ze, maar dat gaat dus nu niet meer gebeuren! Ik vond het vreselijk dat, terwijl je lekker dronk, je opeens een prik in je been kreeg. Je mond ging open om te huilen maar je had zo'n pijn dat er geen geluid uit kwam. Huilen dat je daarna deed! Gelukkig pakte je na een paar minuten wel weer mijn borst maar dat nooit meer. Het is zoiets als een kind een snoepje geven met hete peper erin.

Ik zal straks melden hoe het gegaan is. Het enige waar ik naar uit zie is om te weten hoelang je bent en hoeveel je weegt.