Zaterdag middag was je zo lief. Je stond op de vloer met je kromme voetjes en papa zat achter je met zijn beide handen jou vasthoudend onder je okseltjes. Ik maakte een soort kikkersprongen naar jou toe en je begon helemaal hardop te lachen, het werd helemaal leuk toen je zelf ook de lucht in ging gelijktijdig met mama. Kerstavond keek ik nog even naar je hoe je lag te slapen in je wagentje, beneden bij ons, en opeens leek je zoveel gegroeid! Niet meer mijn kleine fijne poppetje maar al een echt reuzenkind.

Vrijdag ochtend waren we weer sinds een lange tijd met je wezen zwemmen. Je vond alle gekleurde balletjes wel erg mooi en onder water gaan met je hoofdje bracht dit keer geen huil gezichtje te voorschijn maar fijn was anders geloof ik.

Terwijl ik dit typ ben je in slaap gevallen op mijn schoot. Sorry, ik had niet in de gaten dat je zo moe was. Ik dacht dat je aan het persen was, je hebt alweer ruim een week niet gepoept, enm voor de rest hoorde ik je niet klagen of anders.

Met het zwemmen dus. Er was daar ook een babietje van veertien weken oud, maar die was een stuk groter dan jou. In de stad kwamen we ook een babietje tegen van zes weken oud en diens handjes waren al groter dan jouw fijne handjes. Je groeit voor ons echt met de dag. Je ogen zijn kleine sponsjes die alles in zich opnemen en het liefst zit je dan ook met ons aan tafel als wij eten. Dan stop je je plastic lepeltje overdwars in je mondje en houd je de tafelrand dapper vast.