Je rent - hard kruipend - naar de bank toe, gaat staan of trekt je omhoog bij de bank en begint hardop te lachen. Je slaat me je handjes op de bank, kijkt nog even achterom of ik je wel zie, lacht weer, en klimt omhoog. Het ziet er zo eng uit! Want je klimt schuin op de bank bij de rand omhoog, maar je doet het goed en valt niet. Natuurlijk probeer ik iedere keer dat je het doet zo vlug mogelijk bij je te zijn om toch er maar voor te zorgen dat ik je kan opvangen voor als je valt.

En wat een lol heb je dan als je op de bank bent geklommen. Je kijkt uitdagend en ondeugend naar me met die pretoogjes van je en begint te gieren van het lachen want ik moet je natuurlijk wel even de 'les lezen' en begin je te kietelen. Je draait je al vlug weer op je buik en kruipt dan van de ene kant naar de andere kant van de bank en leunt even over elke leuning heen, waarbij mama weer hartkloppingen heeft in haar keel.

Gisteren was je zo enthousiast aan het lachen en slaan op de bank alvorens je omhoog wou klimmen dat je op de grond viel, maar gelukkig ving een beer je op en bleef je door lachen toen ik mij over je heen boog. En gisteren had je ook de trap ontdekt bij oma, je klom even snel als wij traplopen en was binnen een mum van tijd omhoog.