Het opvoeden begint nu pas. Regeltjes naleven, corrigeren waar nodig, en almaar laten zien wat wel en niet kan. Het begon bij het eten, dat je opeens je korstjes niet meer wou opeten. Want nu heb je heel goed in de gaten dat mama het lekkerste voor het laatst bewaarde, achter de suikerpot, het middelste deel van je broodje met smeerkaas.

Dus gooide je triomfantelijk de korstjes op de grond en wees met een vingertje richting de suikerpot. Ik pak geduldig weer het korstje van de vloer en geef het je weer. Weer gooi het op de grond en nu ben jij ook boos en probeer uit je stoel te klimmen, boos gezicht en hard hmmhmm geluiden maken. Weer pak ik je broodkorstjes op en dit keer leg ik ze demonstratief voor je neus neer. Soms pak ik ze net op tijd weg voordat je ze van tafel veegt en dan komen ze net buiten je bereik te staan. Maar het werkt, uiteindelijk eet je toch de korstjes op en krijg je daarna het middelste gedeelte.

Dingen waar je niet aan mag komen zijn natuurlijk extra interessant en je gaat er dan ook iedere keer heen. Iedere keer haal ik je er weer vandaan, soms boos, soms lachend. Ik weet het, het is niet consequent van mij, maar kan ik het helpen als dat ondeugende koppie stiekem achterom kijkt of mama het wel ziet? Soms volgt er dan een spelletje dat je er natuurlijk expres op af gaat en aan mij de taak dan om je al kietelend er vandaan te trekken. Andere keren als ik wel boos word is het een groot drama en gooi je je hoofd achterover in mijn armen. Maar ik zet je gewoon neer.

Slapen is ook zoiets. Je valt niet inslaap zonder dat ik je handje vast moet houden of je oogjes moet strelen. Ik vind het niet zo erg en ben er aan gewend. Andere moeders zullen misschien vol verbazing dit lezen en het belachelijk vinden. Maar ik doe het met liefde, toch heerlijk dat ze in mijn handen in slaap valt? Maar je bent al zo groot, het moet toch ook eens zonder kunnen, denk ik soms half beschuldigend mezelf te verwijten. Dus heb ik je nu een aantal keren - niet achter elkaar - alleen laten slapen. Dat wil zeggen, je in bent gedaan en er naast gaan zitten zonder aandacht aan je te schenken.

Nou vooruit, een beetje dollen in bed kan ook wel. Dan kom je met een handje tussen de spijlen van je ledikant door en wil je mijn gezicht aaien. Dus buig ik me wat voorover, mijn voorhoofd tegen de spijlen aan en vervolgens komt jouw gezichtje ook dichterbij, bijna tussen de spijlen door, om me een 'kusje' te geven zoals jij dat altijd doet. Daarna ga ik weer een eindje van het bed met mijn hoofd en soms begint het ritueel dan opnieuw maar de derde keer geef ik er niet meer aan toe en houd mijn houding recht. Je begrijpt de hint wel en gaat op je buikje liggen en valt zo toch nog in slaap.

Nooit gedacht dat ik zo'n softe moeder zou worden. Maar ik zou het nu niet anders willen. Ze is nog maar net 1, ze leert vanzelf, even traag als haar moeder, hoe goed sommige regels zijn om na te leven.